‘Iedereen wilde wat zeggen, niemand wilde luisteren’

2 december 2016

De themahoek in de groep 3 van Mascha Groenman is sinds een poosje ingericht als restaurant. De kinderen hebben zelf menukaarten geschreven en geld gemaakt. En dan moeten er natuurlijk koekjes gebakken worden. Mascha geeft drie meiden een stappenplan en laat ze begaan. Het deeg maken blijkt nog niet mee te vallen, samenwerken is best lastig soms, en overal zit bloem. Toch is het resultaat dat er vijf koekjes komen. En dat er belangrijke lessen geleerd zijn. Een verhaal over "Zelluf doen".


Omdat ze graag willen leren lezen, maar ook heel veel van spelen houden, is groep 3 rijkelijk voorzien van speelmateriaal. We hebben een bouwhoek met Lego, K’Nex en Kapla. We hebben een zandtafel, een poppenhuis, een knutselkast, een spelletjeskast en een themahoek, sinds een aantal weken ingericht als restaurant. De menukaarten hebben de kinderen zelf geschreven en ook het geld is zelf gemaakt. Er wordt vaak en graag in gekookt en gegeten. Hoe toevallig gaat het Sinterklaasjournaal dit jaar over bakken: het restaurant kan dus nog even blijven staan!

Omdat samenwerken, taken verdelen, plannen, stappenplannen volgen en doorzetten ook handige dingen zijn om te leren, plan ik ook weleens een andere activiteit in naast lezen, schrijven en rekenen. Deze week is dat koekjes bakken. Volgens een stappenplan moeten de kinderen zelf (zout) deeg maken om koekjes van te kunnen maken. Die bak ik dan en die kunnen we dan gebruiken in ons restaurant.

Drie dames begaven zich vanmorgen in de keuken van ons restaurant. Ze lazen het stappenplan. Dat zag er goed uit. Ik liet ze even alleen om mijn ronde af te maken. Toen ik na vijf minuten terugkwam, was het een puinhoop. ‘Hoe meet je bekertjes meel af?’ Als je gewoon maar wat in de kom doet, wordt het een raar deeg. Alledrie riepen ze door elkaar. Iedereen wilde wat zeggen, niemand wilde luisteren. Ze graaiden gedrieën vrolijk in het plakkerige deeg.

Ik bekeek het eens en besloot even de regie te nemen. Ze keken me beteuterd aan: ‘Het meten was moeilijk, dus hebben we gewoon wat in de kom gedaan!’ Ik strooide bloem bij het plakkerige goedje en liet ze kneden. Dat leek goed te gaan. Ik ging naar een kind dat hulp vroeg. Toen ik terugkeerde hadden de dames een sloot water aan het deeg toegevoegd. Het droop tussen hun vingers door op de tafel en de vloer. ‘Hoe moeten we hier nu koekjes van maken?’ vroeg een van de drie beteuterd. ‘Ik wil hier niet meer in,’ zei een tweede.

Ik gaf toe en vertelde haar dat ze wat anders mocht gaan doen als ze had opgeruimd. Ze keek me met grote ogen aan: alles zat onder het bloem en de plakkerige massa liet overal sporen na. Ze schudde haar hoofd. Ik deed nogmaals bloem bij het deeg, liet ze kneden en toen het soepel werd gaf ik ze de koekjesvormpjes. Het deeg werd gerold en ze gingen in de weer met de vormpjes, elkaar geen ruimte gunnend: alle drie wilden ze in het midden hun vormpje neerleggen. Na wat geharrewar en boze blikken over en weer lukte het de meisjes er vijf koekjes uit te halen. Daarna gingen ze aan de slag met doekjes en papier om de boel een beetje schoon te krijgen.

Aan het einde van de dag vroeg ik hoe het was gegaan met samenwerken en het stappenplan volgen. ‘Het was vet moeilijk,’ kreeg ik terug. Ik benoemde dat ik had gezien dat samenwerken nog lastig was voor ze, net als het volgen van het stappenplan. Maar dat ik ook zag dat ze hebben doorgezet en afgemaakt. De oogjes glinsterden blij.

Na de les moest alleen ook ik even doorzetten: werkelijk overal zat bloem en plakkerig deeg!

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog-/meerbegaafd is.