‘Hoe komt het toch dat ik zo geraakt word door boze ouders?’

2 april 2016

Boze ouders aan haar tafeltje: er is weinig waar Heleen Iordens meer door geraakt wordt dan dit. Zo goed en zo kwaad als het gaat, houdt ze haar hoofd boven water. Ze realiseert zich dat haar geraakt zijn alles zegt over haar. Maar wat zegt het dan precies? En vooral ook: wat kan ze doen om het te veranderen? Het antwoord dient zich aan als ze meer in contact komt met haar lijf.

Ik heb ze best een aantal keer aan mijn tafeltje gehad: geraakte ouders.
Een enkeling razend en schreeuwend, sommigen huilend en weer anderen verbaal agressief.
Ik was altijd overdonderd. Probeerde mijn beginnende leerkrachthoofd, zo goed en zo kwaad als het ging, met hard watertrappelen boven water te houden.
Het lukte me altijd met droge ogen zo'n gesprek af te ronden, maar eenmaal alleen ging ik alsnog kopje onder in de kolkende rivier die emotie heet en die ik gedurende het gesprek zo vakkundig in bedwang had weten te houden.

Het is vaak voorgekomen dat ik me onterecht behandeld heb gevoeld. Niet alleen door ouders. Ook door leidinggevenden of door collega's.

En dat zegt natuurlijk alles over mij.

Deze laatste zin vat, wat mij betreft, kernachtig samen hoe ik het leven en de dingen die op mijn pad komen, bekijk. Wat maakt dat.... mij zo raakt? Wat kan ik doen om het beter te maken?  Twee vragen die ik mezelf dagelijks stel en waarmee ik vaak boven mijn kolkende rivier kom te hangen. Ik kan er naar kijken in plaats van dat het me overspoelt.

Hoe komt het dan toch dat ik zo geraakt was door de boze ouders? (Het waren achteraf gezien namelijk vooral de boze ouders waar ik me door liet overdonderen)

Ik kan daar een lading psychologie van de koude grond op loslaten die zijn weerga niet kent. En geloof me, dat heb ik ook veelvuldig gedaan. Alles kon door mijn hoofd verklaard worden. Als mijn reactie niet heel logisch was gezien mijn systeem van herkomst, dan was het wel heel logisch omdat ik hoogsensitief zou zijn, en anders was de verklaring wel te vinden in het feit dat ik een oplossingsgerichte kijk op de wereld heb die niet uit de verf kwam bij zoveel problemen.

Onrecht
Alles was natuurlijk waar en tegelijkertijd kwam ik met al deze verklaringen geen steek verder. Ik bleef me zes jaar lang overdonderd voelen door " het onrecht dat mij werd aangedaan".

Tot.. ik vorig jaar een opleiding tot deugdenyogadocent volgde. Een jaar lang was mijn lijf mijn belangrijkste instrument. Terwijl mijn brein langzaam ontspande, leerde ik spieren kennen waarvan ik het bestaan niet wist. Ik maakte meer en meer contact met het omhulsel waarin ik huis en waarin mijn brein al jarenlang domineert.  Ik leerde ademen en kwam ineens in contact met gevoel, zonder dat daar ook maar 1 boze ouder aan te pas kwam.

Zo rond december vorig jaar kwam er een moment dat ik het spoor bijster was. Ik gaf in mijn groep medestudenten aan, dat ik het even helemaal niet meer wist.

Verwarring
Nooit zal ik vergeten dat mijn yogadocente op dat moment een brede glimlach kreeg en me feliciteerde.  Ze sprak de legendarische woorden: ‘Verwarring is de doorgang naar een nieuwe realiteit.’ Ofwel: er was verandering op komst! En dat bleek...

Waar voorheen mijn hoofd alles kon analyseren en beredeneren, begint mijn lijf steeds meer terrein te winnen.  Inmiddels voel ik wat ik voel. Sta ik stil bij dit gevoel. En stel ik mezelf dan de twee vragen die al eerder noemde.

Vanwaar dit schrijven?
Momenteel word ik als trainersacteur ingevlogen bij een opleiding gespreksvaardigheden.
's Ochtends scheren we langs lichaamshoudingen, actief luisteren, vragen stellen en het geven van feedback.
's Middags mag ik een ouder, collega of kind met weerstand spelen, zodat alle deelnemers kunnen oefenen met een weerstandgesprek. Ik speel mijn rollen met verve en voel hoe het is om aan de andere kant te staan.

Van de deelnemers krijg ik de feedback een wel erg waarheidsgetrouwe weergave van de werkelijkheid neer te zetten. Op de weerstandstoel realiseer ik me dat deze plek me ook geen enkele moeite kost: ik put immers uit een goed gevuld vaatje. Maar er gebeurt nog iets anders. Ik word even één met de weerstand en kan hierdoor duidelijk voelen wat ik eigenlijk wil dat de ander vraagt, zegt, doet of juist niet doet.

Met een tevreden maar moe gevoel loop ik na zes dagen weg. Tevreden omdat ik heb ervaren hoe het is om aan de andere kant van de tafel te zitten, maar ook omdat ik een oude passie heb herontdekt.
Moe, omdat ik merkte hoe groot de behoefte is om gedrag te duiden, het in een hokje te stopen en het als een statisch gegeven te zien, waarmee je het gesprek met de ander al bij voorbaat geen kans van slagen geeft.

Dus in de auto naar huis stelde ik mezelf de vraag:
Wat kan ik doen om het beter te maken...?

Heleen Iordens is trainer, deugden-yogadocent, kindercoach en moeder. Daarvoor werkte ze als leerkracht, en voor haar blogs put ze uit die jarenlange onderwijservaring.