'Hoe kan er ooit verbinding ontstaan als ik me al door één zin uit het veld laat slaan?'

26 september 2016

Heleen Iordens haalt haar dochter van school, en zij wil nog even op het schoolplein spelen met een vriendje. Dikke pret hebben ze samen, terwijl Heleen gezellig met zijn moeder kletst. Als er nog een derde kindje bij komt, leert Heleen de vrouw echter van een andere kant kennen. Ze voelt zich uit het veld geslagen en vraagt zich af: ‘Hoe kan er ooit verbinding ontstaan als ik me al door één zin uit het veld laat slaan?’

Inmiddels mag ik mezelf sinds vier weken ouder van een schoolgaand kind noemen. Dat het leuker is dan ik van tevoren had bedacht, is een feit.

Wat is het toch een machtig mooi gegeven om je kind steeds groter en zelfstandiger te zien worden. Ik vind mezelf een bofkont dat ik zo aan de zijlijn mag staan toekijken naar dit mensje dat zich meer en meer ontwikkelt.

Vrijdagmiddag. Ik sta om half 3 voor de gesloten deuren van haar klaslokaal.

De week wordt traditiegetrouw afgesloten met een rondje in de kring. Ze heeft me al gezien en grijnst breed terwijl ze naar me zwaait.

Dan gaan de deuren open en sprint ze langs me heen naar buiten. ‘Mam, ik wil nog even op het plein spelen.’ Ik zak neer op het stenen randje van de zandbak en sla mijn spelende dochter gade.  Ze blijkt een goede klik te hebben met een jongetje uit haar klas. Ze glijden achter elkaar van de glijbaan af en schateren het uit. Wie het eerst weer bovenaan de glijbaan is!

Het jongetje zit in groep 2 en terwijl ik met zijn moeder sta te kletsen, voegt zich een derde klasgenootje bij het spelende tweetal. Hij heeft prachtige bruine ogen, warrig donker haar en een enthousiaste, jonge uitstraling. Dan zegt de zoon van de moeder met wie ik sta te praten tegen de mooie bruine ogen:

‘Met jou wil ik niet spelen, jij bent een moslim.’

Ik ben zo verbijsterd dat ik me even helemaal geen houding meer weet te geven. De bruine ogen zijn alweer vrolijk doorgewandeld naar de wip, waar hij keihard mijn jongste dochter op en neer laat vliegen. Het wordt koud in mijn lijf en ik hoor de zin telkens weer door mijn hoofd gaan. Ik kijk toe hoe de moeder een poging doet haar zoon uit te leggen dat het niet uitmaakt of iemand moslim is of niet.

Mijn eigen reactie is minstens zo interessant: het is afstand die ik hierna voel naar de moeder van het jongetje. De vooroordelen die door mijn lijf gonzen.

Ik realiseer me dat ik dus ook geneigd ben anderen uit te sluiten door één zinnetje om kwart voor 3 op een verlaten schoolplein. Hoe kan er ooit verbinding ontstaan als ik me al door één zin uit het veld laat slaan?

Heleen Iordens is trainer, deugden-yogadocent, kindercoach en moeder. Daarvoor werkte ze als leerkracht, en voor haar blogs put ze uit die jarenlange onderwijservaring.