'Het wordt pas spannend als er anderen bij komen die jou misschien wel beoordelen' 

22 september 2016

Het oudste kind van Heleen Iordens ging drie weken geleden voor het eerst naar school. Ze sloeg zich er dapper doorheen, en Heleen ook, hoewel ze ook wel de verscheurdheid van haar dochter voelde, zo zwaaiend voor het raam. Of was het haar eigen verscheurdheid?

Drie weken geleden bracht ik mijn oudste dochter voor het eerst naar school. Wat een ervaring.. (zowel voor mijn dochter als voor haar moeder...)

Nu heb ik ineens een schoolgaand kind. Ze kiest haar eigen kleren uit, pakt haar eigen rugzak in, stapt op haar minifiets en weet al hoe ze zelf de weg naar school moet vinden.  Ik kijk toe. Mijn hart zwelt van trots.

Op school aangekomen parkeert ze haar fiets, duwt als eerste de zware schooldeur open, hangt haar jas in de luizenzak, pakt haar broodtrommel en beker en zet ze in de daarvoor bestemde krat.

Dan is het wachten op de juf. Langzaam druppelt de rest van de school binnen. Ik maak een praatje met wat andere ouders en voel hoe de energie van mijn kind langzaam verandert.

Alleen op school ligt de wereld nog voor haar open. Ze kan gaan en staan waar ze wilt, loopt vol vertrouwen haar klas in. Zodra er klasgenoten in beeld zijn, pakt ze mijn hand. Als ik een rok aan had gehad, zou ze zich daarachter verschuilen.

Ik herken dit patroon van mezelf. Wat heb je bij jezelf te verliezen? Niets toch?  Het wordt pas spannend als er anderen bij komen die jou misschien wel beoordelen.

Ze doet zo haar best. Juf tilt haar op en neemt haar mee de klas in. Ik voel een scheutje door mijn hart gaan, maar "weet" dat ik er goed aan doe haar los te laten.

Ik zwaai nog even voor het raam en zie hoe ze haar plantje van tafel pakt, haar kleedje opvouwt en naar het raam loopt.  Ze zwaait dapper naar me. Kijkt om zich heen en doet een poging te glimlachen en tegelijkertijd te zwaaien.

Ik zie haar kwetsbaarheid.

Zou je je als ouder zo één kunnen voelen met je kind dat je zeker lijkt te weten wat er in haar omgaat op dit soort momenten?

Ik kan haar verscheurdheid letterlijk voelen. Of is het die van mij?

Het enige wat ik kan doen is haar al mijn vertrouwen geven en er zijn als ik haar straks weer op mag halen.  Met een kopje thee. En een koekje...

Heleen Iordens is trainer, deugden-yogadocent, kindercoach en moeder. Daarvoor werkte ze als leerkracht, en voor haar blogs put ze uit die jarenlange onderwijservaring.