Help! Hoe overleef ik deze moeilijke groep?

4 januari 2017

Op een dag staat Sabine Wolters voor een groep van 27 kinderen in groep 7. Een groep 7 die, zo gaf de school al aan, niet de makkelijkste is. Of Sabine de leerkrachten wilde helpen en wilde trainen in communicatie, stemmingen en leren leren. En ja, dan is het wel makkelijk als Sabine zelf ervaart om wat voor groep het gaat. Ondanks al haar ervaring, zakt de moed haar al snel in de schoenen. Wat een ramp. Ze trekt zich even terug op het toilet om te voelen wat het met haar doet en zich te bedenken: hoe nu verder?

Daar sta ik. Voor 27 kinderen uit groep 7. Als trainer, én als begeleider van de leerkracht. Ik ga deze ochtend een training geven over verschillen, over leren leren, over communicatie, stemmingen. Geweldig voorbereid, en deze gave training heb ik al vaker gedaan met groot succes.

Wat een gave opdracht!

Het gaat voor geen meter.

Constant tetteren de leerlingen door elkaar, ze kletsen meer dan ze luisteren, reageren negatief op elkaar. Tijdens de ‘gave’ werkvormen is er ook heel veel onrust en het lijkt uren te duren voor we verder kunnen. Zucht. Wat ben ik hier aan het doen? Een ramp is het. Ben ik nou degene met ervaring met ‘moeilijke’ groepen? Ben ik nou de specialist in communicatie?
Ik doe m’n stinkende best, blijf megapositief. Zie achter elk gedrag heus wel de positieve intentie en voel tegelijkertijd aan alle kanten dat ik faal.

Eindelijk is het pauze. De helft zit erop, wat een ramp.

Ik loop naar het toilet. Hoe ga ik me hier uit redden? Wat ga ik doen? Wat kan ik nog doen?
Op het toilet rek ik me eerst maar eens uit. Even m’n lijf in beweging. Ik ga op het toilet zitten en haal diep adem en adem volledig weer uit. Eerst stabiliseren. Rustig worden. In paniek wordt het nooit iets. Langzaam voel ik dat ik rustiger word en dat m’n gedachten ook rustiger worden. Ik kijk door m’n eigen ogen naar deze situatie en zoom ook uit. Wat is hier aan de hand? Wat zullen de leerlingen en de leerkracht ervaren?

Plotseling besef ik dat het niet de opdracht is om te laten zien hoe geweldig ik ben. De opdracht is zichtbaar maken wat er speelt en handvatten geven om makkelijker en effectiever met deze groep te werken. Hoe komen ze meer tot leren en accepteren ze elkaar beter?
Een zucht van opluchting. Dit is wat er is. Er is ook bij mij veel rumoer, onrust en activiteit in de groep. Dit is wat er is. Ook bij mij wordt het nog eens heel zichtbaar en ziet de leerkracht nog beter wat er speelt. Ook als er iemand anders voor de groep staat.

Ik draai het programma verder.

Met acceptatie dat dit is wat er nu is. Met nog meer geduld. Wetende dat in het programma ook gave elementen zitten die kinderen en leerkracht laten ervaren hoe onbewuste leerprocessen werken. Hoe je kinderen hier ook bewust van kunt maken, zodat ze het vaker toe kunnen passen.
En met de wetenschap dat na deze ochtend mijn opdracht er niet op zit. De eerste vraag is beantwoord. Zichtbaar maken wat speelt en daar kan ik straks samen met leerkrachten een plan voor maken.

Analyseren, openheid én kwetsbaarheid

We bespreken de ochtend. De leerkracht vertelt wat hij gezien heeft. Ik vertel mijn ervaringen, dat ik snap dat het voor de leerkrachten én kinderen ook een klus is én dat ik genoeg ideeën en vertrouwen heb om er ook mee aan het werk te gaan. Gelukkig is dit wederzijds.
Ondertussen is de leerkracht blij dat het ook bij mij niet rooskleurig liep. ‘Stel je toch voor dat het bij jou geweldig ging, wat zegt dat dan over mij?’
En terwijl ik zo open ben over mijn eigen ervaringen geven leerkrachten terug: ‘Eindelijk iemand die het aandurft om in de groep te stappen in plaats van ons te vertellen wat wij moeten doen.’

Wat een compliment!

Juist door deze ervaring is er openheid en vertellen leerkrachten waar de pijn zit, waar ze behoefte aan hebben en hoe ze hier nu mee verder willen. En kan ik tips geven, ervaringen delen en komt er een prachtig plan om deze groep optimaal te begeleiden. Op weg naar verbetering, stap voor stap, vol vertrouwen en ook met een waanzinnig respect voor deze kanjers van leerkrachten. Zo open en eerlijk een proces aangaan. Accepteren dat dit niet is wat ze willen en zo bereid om de uitdaging aan te gaan. Mislukking bestaat niet, alleen feedback.

Wat een gave opdracht!

Sabine Wolters is oud-leerkracht en nu eigenaar van trainingsbureau Jij InZicht, waar ze ook blogs schrijft.