Gijs (6) schreeuwt en huilt, maar is bij Stan (10) één en al oor

18 oktober 2015

De 10-jarige Stan vertelt dat hij zich niet lekker voelt en of zijn moeder gebeld kan worden. Schoolleider Laika Cortenbach ontfermt zich over het mannetje uit groep 6 en loopt vervolgens een rondje met hem  door de school. Daar horen ze Gijs tekeer gaan. 'Wil je mij helpen?', vraagt Laika. Stan kijkt serieus en knikt ja. Samen lopen ze naar Gijs. Een column over begrip en kinderen die elkaar verstaan.

Het is maandagmiddag. Ik zit op mijn kantoor te werken. De deur staat open. Stan komt binnen. Stan komt vaker binnen wandelen. Stan zit in groep 6 en vindt het wel eens lastig om in de klas te zijn. Zeker wanneer zijn meester er niet is en er een invalster lesgeeft. Zoals vandaag. Hij vertelt dat hij zich niet lekker voelt en of zijn moeder gebeld kan worden.

Ik begin met hem een praatje over hoe de dag tot nu toe is gegaan. Na even vraag ik hem of hij met mij een rondje door de school wil lopen. “Dan kunnen we meteen je werk ophalen, mag je even bij mij werken”. Stan knikt en zegt “Is goed”. Hij heeft het niet meer over zijn moeder bellen.

Zodra we mijn kantoor uit zijn, horen we een enorm geschreeuw. “Wat is dat nou?” zegt Stan verontwaardigd. Op de gang komt de juf van groep 3 aanlopen met Gijs in de armen. Gijs huilt en schreeuwt tegelijk. De juf kijkt me aan. Ik zie dat ze het fijn vindt als ik Gijs even overneem, zodat zij terug naar de klas kan. Ik zeg tegen Gijs “Ga je even met mij mee”. Vervolgens rent Gijs naar mijn kantoor. Op dat moment kijken Stan en ik elkaar vragend aan. “Wil je mij helpen” vraag ik. Stan kijkt serieus en knikt ja. Samen lopen we naar Gijs.

Wanneer we in mijn kantoor komen, staat Gijs hevig te huilen. “Kunnen we je helpen Gijs?”, vraag ik. Gijs blijft hard huilen. Stan en ik kijken elkaar weer aan en gaan ieder op een stoel dicht bij Gijs zitten.

Vervolgens neemt Stan het initiatief. “Wat is er gebeurd?” Gijs zegt iets maar is niet te verstaan. Stan probeert het nog eens. Ook nu begrijpen we er beiden niets van. “Wil je bij mij op schoot komen zitten? Om rustig te worden?” vraag ik aan Gijs. Hij knikt ja en zit binnen één tel bij mij op schoot. Hij zit met zijn rug tegen mij aan. Ik leg mijn hand op zijn rug en wrijf zachtjes. Snel is Gijs rustig.

Stan zit vlak voor Gijs. Stan en Gijs zien elkaars gezicht. Stan kijkt mij even aan, dan Gijs en neemt direct weer het voortouw: “Kun je vertellen wat er gebeurd is?”. Gijs begint gedreven te vertellen. Hij springt van de hak op de tak. Stan luistert geduldig. Af en toe stelt Stan een vraag en vat hij samen wat Gijs vertelt. Langzaam maar zeker wordt het helemaal duidelijk wat er gebeurd is en waarom Gijs zo overstuur was. Stan legt dan aan Gijs uit dat hij begrijpt waarom Gijs boos werd tijdens een computerspel, maar dat het logisch is dat de juffrouw het niet goed vindt dat je op het toetsenbord gaat slaan. Stan verwoordt dit principe met een ander, wellicht eigen, voorbeeld. “Wanneer je tegen iemand aan staat aan te schoppen, gaat de leerkracht echt niet eerst even geduldig vragen: waarom doe je dat nu? Dan moet er eerst ingegrepen worden”.

Gijs is stil en luistert goed naar Stan. Opeens zegt Gijs: “In welke klas zit jij ook al weer?”
En zo gaat het gesprek over in een verdere kennismaking met elkaar en vervolgens spelen zij samen een spelletje op mijn kantoor. Ik zeg tegen Gijs en Stan dat het bijna tijd is en dat het goed is om terug te gaan naar de klas om daar de dag af te sluiten. Samen lopen ze naar de gang. Ik kijk Stan aan en zeg “Bedankt voor je hulp!”. Stan glimlacht en loopt met Gijs naar de klas.

Ik kijk hen beiden na, onder de indruk van wat er zojuist gebeurde en waar ik bij mocht zijn.

Laika Cortenbach is schoolleider op OBS de Ranonkel in Someren. Eerder werkte ze op OBS Uilenspiegel in Boekel.