Marianne Bloemendaal

Hoi, mijn naam is Marianne Bloemendaal.

Ik ben 11 jaar als ik de film ‘A Circle of Children’ zie. Een film over een leerkracht, Mary MacCracken, die in een klasje komt met allemaal ‘special need’ kinderen, weggestopt omdat niemand er raad mee weet. Door met ieder kind mee te gaan in zijn wereld, hem of haar zo te leren kennen, dringt ze tot hen door en lukt het haar de kinderen verder te brengen, er een klas van te maken. Ik zeg tegen mijn moeder: “Dat wil ik later ook, zo met kinderen werken.’’

Ik doe de PA, ga daarna twee jaar wonen in Italië. Een tijd die me heel veel geeft. Daarna begin ik op een LOM-school in Den Haag. Ik haal mijn speciaal-onderwijs diploma en studeer af op autisme. Ik ontdek dat het werken met kinderen mij enorm fascineert en zie dat leren daar een onderdeel van is.

Na vier jaar kom ik, door privé omstandigheden, in het reguliere basisonderwijs. Amsterdam, een multiculturele stad en dus ook multicultureel onderwijs. Het is een stevige tijd maar ik geniet ervan. Ik merk dat ik door mijn achtergrond niet alleen naar toetsen en cito ’s kijk, maar vooral naar het kind en dat we samen, hoe verschillend ook, een klas zijn. In die periode schrijf ik mijn eerste columns,voor een maandblad Nieuwe Stad dat in Nederland en België uitkomt.

In 2001 kom ik terecht in Brabant. Ik begin te werken op diverse dorpsscholen. Veel verhalen en nieuwe ervaringen. In 2004 word ik uitgenodigd om deel te nemen aan een internationaal platform EDU – Education for Unity. Vanaf dat moment heb ik vele internationale contacten met opvoeders vanuit de hele wereld. En hoewel overal schoolsystemen verschillend zijn, ervaar ik dat kijken vanuit het kind, werken met het kind, een universeel gegeven voor vele opvoeders/leerkrachten.

Vanaf 2006 begint mijn droom echt waarheid te worden. Door wat contacten met doven wil ik serieus gebarentaal leren. Ik start een opleiding als tolk gebarentaal aan de Hogeschool van Utrecht. Ik ben gefascineerd door de taal en de schoonheid ervan, er gaat een wereld voor mij open. Het tolken is als beroep niet mijn ding, dat wordt later duidelijk. Maar ik word wel aangenomen op de school voor dove en slechthorende kinderen in Vught. Hoe kan het mooier: lesgeven en gebarentaal. In 2010 haal ik mijn master. Sinds 2011 maak ik deel uit van een medewerkerspool van leerkrachten die in derdewereldlanden expertise overdragen hoe te werken met dove kinderen.

In 2010 jaar doe ik nog een opleiding: tolk visuele muziek. Het vertalen van muziek in gebarentaal, dans en ritme en zo het lied visueel maken voor dove mensen. Het is een vorm van kunst die nog in de kinderschoenen staat. Het raakt mensen in het diepst van hun ziel, niet alleen dove, maar ook horende. Sinds 2008 werk ik met 4-6 jarigen. Communicatie is het woord dat een speciale betekenis krijgt als je met deze kinderen werkt. Je moet je aanpassen aan de stappen die zij kunnen maken.

Vanaf volgend schooljaar werk ik individueel met de ‘special need’-kinderen die naast hun doofheid nog meer hebben: autisme, planningsproblemen, hersenbeschadigingen enz.

Mijn droom is uitgekomen.