‘En dan te bedenken dat Aïda bijna van school was gestuurd’

29 maart 2015

Marianne Bloemendaal geeft les op Kentalis Talent, een school voor dove en slechthorende kinderen in Vught. Ze was een van de 35 Kanamori leraren in 2012 en schrijft vaker columns. Deze gaat over Aïda, een meisje dat onrust zaait en brutaal is. "Wij moeten haar dus helpen", concludeert de klas.

"Aïda, hoe zou jij het vinden als je de hele dag iemand in de klas zou hebben die constant onrust zaait en brutaal is?" Aïda kijkt me aan en plotseling worden haar ogen groter.  "O, Juf, dat zou ik niet leuk vinden ………"

"En hoe denk je dat jouw juffrouw dat dan vindt?", is mijn volgende vraag. "Ook niet leuk Juf" en even is het stil. " ………Oh ik snap het al. U wilt mij eigenlijk een tipje geven om mij te helpen?"

Voor de zoveelste keer is Aïda er weer uitgestuurd bij mijn collega. En de afspraak is dat ze dan bij mij in de klas komt. Deze keer heb ik even de tijd genomen om eens rustig met haar te praten en te snappen waarom het toch altijd mis gaat.

Aan het eind van het gesprek vraagt ze:" Juf als het weer mis gaat mag ik dan komen om een tip van u te krijgen."
"Natuurlijk Aïda, je kan altijd komen," verzeker ik haar.

Enkele weken later, als ik al in mijn auto zit om naar huis te gaan, hoor ik achter mij schreeuwen. In mijn spiegeltje zie ik Aïda aan komen hollen. "Juf, ik probeer echt mijn best te doen, maar soms lukt het maar twee keer op een dag en daarna vergeet ik het weer." "Weet je Aïda - en haal het sleuteltje nog maar even uit het contact - kijk naar die twee keer dat het wél is gelukt en dan zeg je tegen jezelf: Vandaag is het twee keer gelukt, morgen drie keer." "Ja maar Juf, het lukt mij nooit een hele week vol te houden…"

"Probeer nou niet naar die hele week te kijken, alleen naar vandaag, en morgen kijk je naar morgen." zeg ik bemoedigend.  "O, dank u wel voor het tipje Juf." En weg is ze weer.

Enkele weken later, als ik na enige dagen ziek te zijn geweest, terugkom, is de bom gebarsten. Aïda is voor drie dagen geschorst. Mijn collega is onverbiddelijk, ze mag niet meer terug komen in haar klas.
In mij voel ik dat ik haar in mijn klas een kans wil geven, maar besef ook dat dat ten kosten van de goede sfeer kan gaan. Nog diezelfde dag komt ook de directeur met precies dat verzoek. Ik zeg hem dat ik er eerst met de kinderen over wil praten.

Als ik de dag erna de situatie uitleg in het kringgesprek, is het stil. Dan steekt Danny z'n vinger op:

"Dus eigenlijk moeten we met elkaar laten zien dat het veel leuker is in de klas als je gewoon mee doet dan wanneer je vervelend ben."

"Ja, wíj moeten haar dus helpen," concludeert daarna Stephanie.

Als ik op het eind de kring rond ga zie ik dat alle kinderen samen met mij de uitdaging aan willen gaan.

Daags erna komt Aïda in de klas. Het is niet gemakkelijk. Maar elke keer als er een kritiek moment is, voel ik hoe de klas z'n best doet om samen met mij de negatieve gedragingen te negeren. Heel langzaam normaliseert Aïda en wordt ze opgenomen in de sfeer. Ze krijgt eindelijk echte vriendinnen en ze ervaart dat positieve aandacht veel fijner is dan negatieve aandacht. Ik ontdek vele mooie kanten in haar. Ze is gewoon een meisje wat eigenlijk heel graag anderen wil helpen, alleen soms niet weet hoe ze het op een goede manier moet aanpakken.

En dan te bedenken dat ze bijna van school gestuurd was.

Marianne Bloemendaal werkt op Kentalis Talent, een school voor dove en slechthorende kinderen in Vught. Ze geeft daar les in Nederlandse gebarentaal.