En plots: een stralende glimlach

9 september 2016

Een van de kleuters van Kris Van den Broeck heeft het een beetje moeilijk aan het begin van het schooljaar. Het ventje spreekt de taal nog niet goed en kan zijn draai maar niet vinden. Ook voor Kris is het lastig om te communiceren met hem, maar zijn verdriet gaat haar aan het hart, en ze gaat op zoek naar mogelijkheden om toch de verbinding met het jongetje te krijgen die ze zoekt. En die komt, maar op een onverwacht moment.

Eén van mijn kleuters heeft het nog wat moeilijk. Hij komt al sinds vorig schooljaar, zat toen in een andere groep, en wende uiteindelijk redelijk goed, maar stapte nu over naar mijn klasje en vertoont opnieuw het gedrag van toen hij pas naar school kwam: zich vastklampen aan mama, huilen op de speelplaats, in de klas zijn ding niet vinden of maar wat met een autootje heen en weer zitten rijden, … het minste wat er even niet lukt, is aanleiding tot een fikse huilbui.

Als juf ben je zo’n dingen wel gewoon, zeker als je in een onthaalklas of bij jonge kinderen staat, maar toch gaat het ook bij mij door mijn hart als ik hem zo verdrietig zie. Ik praat zijn thuistaal ook niet, op wat simpele woordjes na, en dus is communiceren erg moeilijk. Al merk ik wel dat hij toch redelijk wat begrijpt. Zijn verdriet zit ertussen, tussen ons gesprek, tussen hem en mij, en daar kan ik niet zomaar omheen.

Gelukkig vindt hij het wel leuk als ik mijn armen wijd openspreid en hem uitnodig voor een dikke knuffel… ik zie hem even aarzelen, van ‘zal ik, of zal ik toch maar niet?’ maar kijk, zalig gevoel als hij zich laat omarmen en zelfs een hele tijd in mijn armen blijft zitten. Tranen, snottebellen,… het hoort er allemaal bij.

Mijn klasje bestaat uit heel wat nieuwe kindjes, en dinsdagnamiddag gaat bijna iedereen nog een dutje doen. Op mijn vriendje na dus. Ik heb wat opruimwerk en wat klusjes in de klas en neem me voor dat samen met hem te gaan doen. Ondertussen praat ik, en leg ik uit, in de hoop dat er ergens toch iets binnensijpelt.

Eén van mijn werkjes moet ik aan de computer in de klas doen. Ik vraag hem of hij erbij komt zitten en zet een stoeltje naast me. Na enige aarzeling kruipt hij erop, en blijft zitten. Ik scroll wat door een paar foto’s en documenten, en toon hem wat er op onze klaspagina op facebook staat. ‘Kijk, dat ben jij! Wat was jij hier nu aan het doen zeg?’ Zo vraag en praat ik, hij begint wat interesse te tonen, kijkt mee, en wijst zichzelf even aan op de foto’s. Plots merk ik dat zijn mama en tante een foto hebben geliked, en ik klik hun melding open, naar de fb-pagina van zijn mama. Er verschijnt een schitterende foto van dat bange en verdrietige jongetje naast me, stralend grote ogen, voluit lachend in de camera, samen met grotere broer en zus… ik had wel een reactie verwacht, maar niet dit: hij begint op en neer te wippen op zijn stoel, wijst en toont, en wijst naar zichzelf en ik hoor een hees lachje en zie een lach op zijn gezicht van oor tot oor… Fantastisch! Mijn hart wipt mee met hem Zijn fijne gevoel blijft zinderen tot het eind van de schooldag, ook bij mijzelf… Voor hem zijn mama en broer en zus nu ook een beetje in onze klas, denk ik. En ik neem me voor opnieuw zo’n familiemuur te maken, waar iedereen zich even kan gaan opladen aan de foto’s van mama en papa als dat nodig is.

Kris Van den Broeck is leerkracht op basisschool Vierwinden in Sint-Jans-Molenbeek. Zij schrijft ook op haar eigen blog.