Een leerling die je nooit meer vergeet

5 maart 2016

Als Heleen Iordens een nieuwe leerling in de klas krijgt, blijkt het meisje, Ming-Lee, een magische aantrekkingskracht te hebben op de rest van de klas. Met haar komst wordt de groep steeds hechter, niemand wordt buitengesloten en er ontstaat een uniek gevoel van veiligheid. Maar dan ineens komt er een dag dat Heleen moet vertellen dat Ming naar een andere school gaat.

We zijn twee weken onderweg in het nieuwe schooljaar, als er op mijn drempel een schitterend Chinees meisje staat. Ze steekt haar hand naar me uit en vraagt: ‘Bent u juf Heleen?’ Ik antwoord: ‘Jazeker! Dan moet jij Ming-Lee zijn?’

Achter haar staat haar moeder, een modieus geklede vrouw met tranen in haar ogen. Ming-Lee, eenmaal ingeburgerd liefkozend "Ming" genoemd, doet met haar intrede bij ons al haar derde basisschool aan.

Met elke nieuwe leerling neem ik mijn klas, die voornamelijk uit zij-instromers bestaat, even mee naar hun eerste dag op een nieuwe school. ‘Weten jullie nog hoe het was om voor de allereerste keer naar deze school te komen zonder te weten wat je kon verwachten?’ Het zet hen even terug in de tijd en de vraag blijkt succesvol in het "adoptieproces" van de nieuwe leerlingen.

Nadat Ming-Lee zich los heeft weten te rukken van haar hevig geëmotioneerde moeder, sluit ik de deur van ons klaslokaal voor de eerste dag op haar derde basisschool. Iets in haar houding maakt dat geen van haar nieuwe klasgenoten zich bedreigd voelt door haar komst. Sterker nog, ze blijkt een magische aantrekkingskracht te hebben. Ze ontpopt zich binnen een mum van tijd tot de spil van de klas. Werkelijk de gehele groep, bestaande uit 19 bijzondere kinderen die onderling een behoorlijk levendige dynamiek kunnen laten zien, schaart zich achter haar. Zelden maakte ik een groep mee die zo samen één was. Er wordt samen buiten gespeeld, de partijtjes van jarige kinderen bestaan ineens uit uitnodigingen voor de hele klas en er bestaat een uniek gevoel van veiligheid waarbinnen ieder kind zich durft te ontwikkelen zoals hij/zij is.

Zelf is Ming zich van geen "kwaad" bewust, hetgeen haar nog aantrekkelijker maakt. Ik weet niet wat me overkomt als juf. Er gaan dagen voorbij zonder akkefietjes, ruzietjes of meningsverschillen. De energie in de klas is rustig en kinderen lijken te zijn aangestoken door de leergierigheid van Ming. Ze straalt wijsheid uit en heeft de fabelachtige gave om het leven voor een ieder begrijpelijk te maken.
Ik maakte de anderhalf jaar dat ze bij ons was veel dingen voor de eerste en enige keer mee in mijn carrière als leerkracht.

Het is donderdagochtend 08:45 als ik de klas vertel dat Ming-Lee naar een andere school gaat. Er wordt onmiddellijk gehuild. Er heerst verslagenheid. En die verslagenheid is misschien bij Ming-Lee zelf nog wel het grootst. Ze zit stil, ongemakkelijk met haar rol als "aanstichter" van al dit verdriet.

Ik besluit iets onorthodox: ‘Jongens, weet je.. Soms voelt iets zo groot en verdrietig.. Dan kan je niet zomaar doorgaan met je rekenwerk. Ik denk dat het goed is als we even gaan bewegen. Hebben jullie zin in een wandelingetje.’

Ik licht mijn directrice in en niet veel later lopen we een rondje door het Noord-Hollandse duinlandschap. Als we een uur later terug op school zijn, is de ergste paniek over en worden er plannen gemaakt om vooral allemaal met elkaar in contact te blijven. Want "uit het oog, uit het hart", gaat in dit geval niet op.

Ze heette Ming-Lee en we mochten precies anderhalf jaar van haar genieten. Daarna was het tijd voor haar vierde basisschool. Ook ik heb haar gemist.  Zou haar moeder gewoon zo veel mogelijk mensen van haar willen laten genieten...? Of was het toch de reistijd naar onze bijzondere school die haar uiteindelijk deze keuze heeft laten maken?

Ik weet het niet.. Ik weet wel dat dit zo'n leerling is die je nooit meer vergeet.

Heleen Iordens is trainer, deugden-yogadocent, kindercoach en moeder. Daarvoor werkte ze als leerkracht, en voor haar blogs put ze uit die jarenlange onderwijservaring.