'Weet u misschien waar ik het mokkagebak kan vinden?', vroeg hij mij.
Ik had geen idee.
Ik houd niet van mokkagebak.
Maar ik zocht met hem mee, voor het geval ik ooit van mening zou veranderen.
'Heeft u een feestje?', vroeg ik hem. Vrij hard.
'Een feestje?', herhaalde hij lachend. 'Ik ben oud. Ik geniet van het leven. Alle oude mensen zouden van het leven moeten genieten'.
'Alle jonge ook', zei ik hem. Te zacht.
Hij verstond het niet.

'Luister', zei hij. 'Ik ben 83. Ik ben op de fiets naar de supermarkt. Mijn vrouw wacht thuis op mij. Mijn kinderen komen vandaag eten. En ik ben uitgenodigd op de bruiloft van mijn kleinzoon. Dat is geluk.'
'Dat is geluk', herhaalde ik hard genoeg, zodat we het samen konden verstaan.

Ik zag hem fietsen, niet veel later.
Ik hield mijn hart vast.
Hij liet hem vrij.

'Laat ik van mijn leven genieten', dacht ik hard genoeg, zodat ik het zelf kon horen.

Marlies Bras is voormalig leraar en nu als kindertherapeute werkzaam. Op haar website publiceert ze vaker verhalen.