De succesvolle omkering: 'Jullie zijn enthousiast, zeg! Mag ik vragen wat er aan de hand is?'

5 september 2015

Tom Pellis gaat in zijn herinnering nog een keer terug naar zijn klas op basisschool De Stuifhoek in Made. Hij denkt aan Kevin en Thijs, die bij de kapstok vaak ruzie krijgen omdat ze beiden de eersten willen zijn. Als hij ze weer eens voorbij ziet stuiven, besluit hij in plaats van in te grijpen, het tafereel gade te slaan. 'Wij kunnen een kunstje, mogen we het laten zien?'

Het is net 8.30 uur en de gangen vullen zich met kinderen. Op de hoek bij mijn kamertje is de kapstok van groep 3a. Om half negen is het hier altijd druk. Zo druk dat je er een filewaarschuwing voor zou kunnen uitgeven. Iedereen wil als eerste de jas ophangen en dat dwingen sommigen af met geduw en getrek. De regel die zegt dat “we bij de andere muur op elkaar wachten” is dan vaak voor herhaling vatbaar.

Kevin en Thijs willen ook altijd de eersten zijn. Regelmatig eindigen ze als laatste, omdat ze ruzie krijgen en daarom verzocht worden bij de muur te wachten op de anderen. Met als gevolg irritatie aan het begin van de nieuwe schooldag, voor hen en voor de leerkracht.

Dit keer zie ik bij het passeren weer de sensatie in de ogen van de twee heren. Ik voel de drang hen preventief tot bedaren te brengen, maar houd me in. In plaats daarvan hoor ik mezelf zeggen: “Jullie zijn enthousiast, zeg! Mag ik vragen wat er aan de hand is?”

Kevin laat vele gezichten zien. Hij lijkt zich betrapt te voelen, maar na mijn houding gepeild te hebben, verandert zijn uitstraling: “Wij kunnen een kunstje!”, zegt hij. “Mogen we het laten zien?”, vult Thijs meteen aan. Het is nog steeds wat druk in de gang, maar ze zijn niet meer te houden. Nog voor ik goed en wel geknikt heb, heeft Thijs zijn kin al tussen zijn knieën. Kevin neemt een korte, ferme aanloop en duikt met zijn buik bovenop de rug van Thijs.

De machinerie is zichtbaar stabiel, het is een goed getrainde formule. Zonder af te tellen richten ze hun blik simultaan op de horizon. Met licht dichtgeknepen ogen slaan beide piloten hun armen uit als de vleugels van een tweedekker. Precies gelijktijdig begint dit dubbel motorisch gevaarte te grommen. De tocht die het vliegtuig aflegt is slechts in hun ogen af te lezen.

Na een ‘Grrrrrrom’ van tien seconden keren ze terug naar de landingsbaan en staan Kevin en Thijs weer op aarde. Ze kijken me aan of ik wel goed opgelet heb en na mijn welgemeende “Wauw!” hangen de heren hun jas op. De gang is bijna leeg. Kevin en Thijs lopen kalm de klas in. Het is 8.33 uur.

Tom Pellis is directeur van de Nutsbasisschool in Teteringen