De kou verdween. Een beetje dan.

22 maart 2016

Wat doet een volwassene als hij voor een plas staat? En wat doet een kind? Een blog over de fietstocht van Marlies Bras die droog begon en in een hevige hagelbui eindigde. 'Een glimlach bekroop mijn gezicht. Een kleintje, weliswaar.'

Het was slecht weer.
Heel slecht weer.
Ik fietste.

Ik was gekleed op droog weer.
Tijden veranderen snel.
Heel erg snel.

Uit de lucht vielen hagelstenen.
Ze vielen op mijn hoofd.
Misschien hadden ze niet de intentie mij te raken.
Maar dat deden ze wel.

Ik werd geraakt.
Heel hard geraakt.
Vond ik zelf

De wind maakte me koud.
Veel te koud.
Vond ik zelf

Van binnen zei ik slechte woorden.
Hele slechte woorden.
Slechte woorden die ik niet hardop durfde te zeggen.

Toen moest ik stoppen.
Midden in de bui.
Ik moest stoppen omdat een klas marcherende kinderen mijn pad doorkruiste.

Ik stapte af en keek naar ze.
Ik stapte af en luisterde naar ze.
Ik keek naar hun gemarcheer.
Ik luisterde naar hun schreeuwende woorden.

HAGEL, SNEEUW,
HAGEL, SNEEUW,
HAGEL, SNEEUW.

Hun gezichten stonden op glimmend.
Hun mondhoeken staken ver omhoog.
Hun armen reikten naar de hagelstenen in de lucht.
Geen spoor van kou te bekennen.

Ik dacht:
 'Marlies, op welk punt is het fout gegaan met jou?'

Ik stapte op mijn fiets.
Ik keek nog één keer achterom.

Toen deed ik het ook.
Zachtjes
én in mijn hoofd:

'Hagel, sneeuw, hagel, sneeuw.'

Een glimlach bekroop mijn gezicht.
Een kleintje, weliswaar.
De kou verdween.
Een beetje dan.

LEES VERDER.

Marlies Bras was tot 2007 leraar in het basisonderwijs in Rotterdam. Nu heeft ze een praktijk voor Integratieve Kindertherapie. Dit is haar website.