De invloed van een leerkracht: ‘De beste docent die ik ooit gezien had vond mij lui’

27 oktober 2017

Sinds Joris Arts docent is, is hij er zich van bewust dat voor hem eigenlijk alles draait om de relatie tussen de leerkracht en de leerling. Volgens Joris heeft dat een reden: hij herinnert zich zijn eigen docent Engels van de middelbare school, meneer Haantjes, en hoe het vak voor deze man meer was dan zomaar een vak. Een roeping! Hij leek ook precies te weten hoe hij zijn leerlingen kon motiveren. Joris vertelt over zijn eindexamentijd en de rol van zijn docent Engels.

Sinds ik als docent actief ben op een school in het voortgezet onderwijs, word ik me elke dag bewuster van het belang van de relatie tussen een docent en een leerling. Binnen de schoolmuren speelt er zich dagelijks een hoop af, maar dít fenomeen vind ik zonder twijfel het meest interessant.
Ver voor ik me bewust was van dit soort processen, kreeg ik er op mijn 16^e namelijk al een geweldig voorbeeld van.

Ik keek in mijn examenjaar van de middelbare school erg op tegen mijn docent Engels, meneer Haantjes. Hij was zeer bedreven in het opbouwen van een relatie met een leerling en wist precies wat wij nodig hadden. Het is niet voor niets dat ik me veel momenten uit zijn lessen precies kan herinneren. Het type man dat er niet voor koos om docent te wórden, maar er een wás.

Vlak voor ons examen, tijdens een van de laatste lessen, heeft hij uitgesproken wat hij van ons vond als persoon. Hij vond me aardig, maar lui. Lui! Verschrikkelijk vond ik dat. De beste docent die ik ooit gezien had vond mij lui. Om te bewijzen dat ik dat niet was ben ik serieus gaan hardlopen, expres langs de school. Hopen dat hij me zou zien en dan van mening zou veranderen.

Toen kwam het examen. Ik was erg zenuwachtig, net als de rest van de klas. Iedereen die eindexamen heeft gedaan, moet zich het beeld kunnen herinneren van een gymzaal vol met tafeltjes, ijzige stiltes en strenge docenten die controleerden of we niet zouden spieken. Ik wilde het zo graag goed doen, maar was zenuwachtig.

Ineens stond meneer Haantjes in de zaal en kwam op elk tafeltje een klein groen papiertje leggen, met een getekende smiley op dat papiertje. Hij moet vooraf gedacht hebben: ‘Hoe kan ik mijn leerlingen tijdens het examen laten merken dat ik aan ze denk? Hoe kan ik ze een positief gevoel geven?’

Misschien gebeurde er tijdens dat moment wel iets. Het gevoel dat iemand ons zag, dat iemand ons begreep. Misschien heb ik op dat moment het onbewuste verlangen gecreëerd om op dezelfde manier met mensen om te willen gaan. Het waardevolle zien van de kleine pedagogische momenten, die later niet zo klein blijken te zijn, maar misschien zelfs essentieel kunnen zijn. Essentieel in bijvoorbeeld beroepskeuze.

Ik wilde namelijk niet dat hij mij lui vond.

Jaren later kwam ik hem tegen. ‘Wat ik doe? Ik heb hard gewerkt en ben nu gymdocent’.

Joris Arts is docent lichamelijke opvoeding, mentor en anti-pestcoördinator op het Fioretti College in Veghel.