De docent antwoordde niet. ‘Kennelijk doe ik er niet toe.’

20 juni 2016

De talentenjacht op de sbo-school van haar zoon was prachtig! Kinderen die vaak al veel teleurstelling en falen voor hun kiezen hadden gekregen, stonden hier trots op het podium en namen, diepe buigingen makend, het applaus in ontvangst. Het inspireerde de dochter van Mascha Groenman om ook op haar school zoiets te willen doen. Op de basisschool reageerde de directeur enthousiast, maar op haar VO-school was de reactie iets anders. Die kwam er namelijk helemaal niet. Dit is een blog over hoe belangrijk het is om gezien te worden.

Toen mijn dochter een jaar of 8 was, haalde ik haar op een vrijdag eerder op van school om naar de talentenshow op de sbo-school van mijn zoon te gaan kijken. Die ochtend was ik heen en weer gereden om het drumstel op school te krijgen, waarop mijn zoon de show zou gaan stelen. Dochter, altijd in voor een uitje, huppelde vrolijk mee naar binnen en nam verwachtingsvol plaats in de zaal. Op het podium werden mooie en moeilijke kunsten vertoond. Er liep iemand op stelten, twee meisjes deden een dansje, er werd gegoocheld en mijn zoon gaf een drumsolo. Het geheel was voornamelijk heel ontroerend: kinderen die vaak al veel teleurstelling en falen voor hun kiezen hadden gekregen, stonden hier trots op het podium en namen, diepe buigingen makend, het applaus in ontvangst. De steltloper won, zoon werd tweede.

Dochter volgde het geheel aandachtig. Eenmaal thuisgekomen ontstond een plan in haar altijd drukke brein. Ook op haar school zou een talentenshow moeten komen, met een jury, met prijzen en een podium. Ze mailde de directeur:

Hallo meester Stef ik heb een plan het is een talentenshow voor alle kinderen en dan gaan de juffen in de jury vind je het een leuk idee 

De meester mailde terug dat hij het een prachtig plan vond; hij vroeg of ze had nagedacht over de naam en hij stelde voor dat hij het met de andere leerkrachten zou bespreken. Het schooljaar daarna werd er een echte talentenshow georganiseerd en nam dochter vol trots plaats in de jury. Sindsdien werd het een jaarlijks terugkerend gebeuren. Het zou natuurlijk heel goed kunnen dat de directeur deze plannen al zelf had bedacht, maar voor dochter was het heel belangrijk dat haar eigen idee een plek kreeg: ze werd gehoord en gewaardeerd.

Op zangles leerde ze het afgelopen jaar “Somewhere over the rainbow” zingen. Betoverd door het mooie lied, keek ze naar de film waar het uit komt, The Wiz. In haar nog altijd drukke brein ontstond het plan deze musical te gaan herschrijven en opvoeren. Omdat op haar VO-school veel aandacht is voor muziek, maar een musical nog niet bestaat, besloot ze haar plan via de mail voor te leggen aan de docent muziek. Ze leefde er van op en hoopte dat er in ieder geval over nagedacht zou gaan worden. Na een aantal weken wachten besloot ze gisteren dat ze er kennelijk niet toe doet, omdat de docent zelfs niet eens geantwoord heeft.

Relatie, competentie, autonomie. Ze zijn zo belangrijk, juist ook in het VO.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog.