Contact met ouders: ‘Marco’s vader – een deurvullende kerel met een reputatie – doet open’

5 maart 2017

Leerling Marco treitert al de hele dag een groepje kinderen. Als hij zelfs na een indringende waarschuwing van schooldirecteur Ton Van Rijn tóch weer begint, schiet die hevig uit zijn slof. Misschien net iets te veel, denkt hij. En dus belt Ton naar Marco’s vader – een niet al te fijnbesnaard type – om die avond het gesprek aan te gaan: ‘Daar stond de rijzige en deurvullende gestalte van de heer des huizes voor mijn neus. Terwijl ik vertelde, besefte ik dat mijn begrip van "uit je slof schieten" in de verste verte niet te vergelijken was met de invulling die deze vader aan datzelfde begrip gaf.’

Marco vertoonde de hele dag al vervelend gedrag. Niet eens zozeer naar mij, maar met stekelige opmerkingen verstoorde hij het werk van een aantal kinderen, met name een klein groepje dat hij maar ‘naar’ vond.

En al had ik laten merken dat ik zijn gedrag niet op prijs stelde en hem zelfs een keer een indringende waarschuwing gegeven, hij kon na een tijd niet laten opnieuw in zijn actiestand ‘kleine pesterijen’ te gaan staan. Zijn ogen verrieden een duidelijk plezier in zijn getreiter en gesar, waardoor ik me in de stand ‘dit kan ik niet tolereren!’ voelde schieten.

In die tijd deed ik nog aan ‘buitensluiten’: Marco werd gesommeerd om de rest van de dag alleen aan zijn opdrachten te werken. Mijn emotie en mijn taalgebruik waren echter van dien aard, dat ik – z’n vader kennende – er verstandig aan zou doen om nog diezelfde avond op bezoek te gaan. Een telefoontje was voldoende om mijn komst aan te kondigen.

Die avond belde ik aan en een paar momenten later stond de rijzige en deurvullende gestalte van de heer des huizes voor mijn neus. ‘Ik kom langs om een kwestie betreffende Marco te bespreken’, zei ik. Of in ieder geval zoiets. Ik was binnen en hoewel de reputatie van Marco’s pa bij mij bekend was, voelde ik geen angst om de kwestie kort en bondig uit te leggen, waarbij ik zeker niet onvermeld liet dat ik danig uit mijn slof geschoten was. Terwijl ik het vertelde, drong het tot mij door dat mijn begrip van ‘uit je slof schieten’ in de verste verte niet te vergelijken was met de invulling die deze vader aan datzelfde begrip gaf. Misschien dat ik daarom niet bang was, dat het verkeerd zou gaan.

Marco was hooguit tien minuten onderwerp van gesprek. Daarna ging het over de duiven van Marco’s vader en over zijn eigen schooltijd. Ik vertelde over mijn eigen ervaringen tijdens mijn schooltijd. En daarna waaierde het uit: pa mopperde onder andere een poos in het populistische straatje over allerlei zaken, die hij relateerde aan een slechte politiek bestuur en de sociale wanorde in de stad.

Twee uren later ging ik, gevuld met een aantal biertjes, naar huis. Mijn kennis over het reilen en zeilen in Marco’s ouderlijk huis was flink vergroot. Het afscheid was bijna joviaal. De volgende keer moest ik Marco maar flink op zijn donder geven als ik dat nodig vond. Dat deed hij ook.

De volgende dag kwam Marco op school. De ‘meester’ was langs geweest. Aan zijn blik zag ik, dat hij volledig was geïnformeerd. Er lag een flauwe glimlach rond zijn mond. Ik gaf hem een vette knipoog en, zoals we dat toen deden, gingen we over tot de orde van de dag. Non-verbale communicatie was voor Marco een stuk gemakkelijker. Daar hebben we het maar bij gelaten. Het is allemaal best goed gekomen met Marco; van zijn vader weet ik het eigenlijk niet.

Ton van Rijn

Ton van Rijn heeft ruim veertig jaar onderwijservaring, waarvan hij de laatste negen als directeur werkte bij de innovatieve basisschool Wittering.nl in Rosmalen. Met zijn bedrijf Onderwijsgewoondoen.nl adviseert en begeleidt hij scholen die willen kantelen naar een meer kindgerichte benadering van het onderwijs. Ton is ook verbonden aan het NIVOZ, waar hij zich met name richt op het thema Pedagogisch Leiderschap en waar als begeleider verbonden is aan de Coalitie.

De gebruikte afbeelding komt uit deze reclame, waarin ook brede mannen én biertjes voorkomen. De boodschap: oordeel niet te snel.