Column: 'Laat maar los, geef hem maar aan mij. Het is beter dat jullie nu gaan'

16 mei 2015

Bea Driessen schreef het boek 'Bijzonder Gewoon, Gewoon Bijzonder' over haar ervaringen op ‘t Korhoen, een zmlk-school  in Hengelo. Na haar ontmoeting met Toshiro Kanamori in 2012 en de verbintenis die ze voelt met de principes van hetkind.org wil ze haar columns met andere leraren en onderwijs betrokkenen delen. Bea Driessen is 27 jaar werkzaam in het onderwijs. Haar bijdrage: 'Loslaten is niet zorgen voor, maar het geven om'.

 Loslaten is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren.
Loslaten is niet zorgen voor, maar het geven om
Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.
(bron: onbekend, prikbord kantoor teamleider)

De laatste dag van de zomervakantie loop ik de school binnen. De geur van pasgeboende vloeren verjaagt de geur van zonnebrand en zomer, die nog op mijn huid en in mijn kleren zit. De kasten, tafels en stoelen vragen geduldig en uitnodigend om en nieuwe plek. De wederkerende vraag, hoe ga ik mijn lokaal inrichten, is vooralsnog onbeantwoord.

Ik begin met frisse moed in een schoon en leeg lokaal. Na een paar uur schuiven en sjouwen staat de boel op zijn plek. De Ikea lijstjes met foto’s van de leerlingen, de schilderijtjes, de picto-lijn, het hangt en staat allemaal klaar voor het nieuwe schooljaar. Ik kijk tevreden rond. De klas is net zo fris en schoon als mijn hoofd. Ik slaap altijd slecht, de laatste nacht voor de eerste schooldag. Opwinding, kriebels, zenuwen, het went nooit.

Die eerste ochtend sta ik, na een paar koppen sterke koffie, verwachtingsvol in de vertrouwde deuropening van mijn lokaal. Blije, bekende, gebruinde, en zo hier en daar huilende koppies begroeten mij. Ze zijn er weer! Naast de vertrouwde kinderen, komen er verspreid over de dag ook een paar nieuwe leerlingen.
Patrick, 7 jaar en gediagnosticeerd met PDD-NOS en een laag IQ, komt als eerste. Huilend en vastgeklemd aan zijn moeders benen begint hij aan zijn eerste dag bij ons op school. Zijn blonde haren verscholen achter zijn te grote nieuwe Superman rugzak. Zijn vader sjokt er vermoeid en hulpeloos achter aan, die hebben ook slecht geslapen.

Ik begroet de ouders en sla tegen Patrick mijn geruststellende juffen toon aan. Helaas slaat het bij hem niet aan. Ik wijzig mijn strategie en open mijn  trukendoos met daarin veel ervaring. Ik laat hem zijn kapstok zien en de plank waarop waar hij zijn brood en drinken neer mag leggen. Hij kijkt niet. Hij wil
de klas niet in. Hij blijft zich vastklemmen aan zijn moeder. Hij huilt nog steeds.

Het onvermijdbare moment van afscheid nemen nadert. Ik weet het uit ervaring, hoe langer de ouders blijven, hoe moeilijker het wordt, zowel voor de ouders als voor het kind. Ik vraag aan moeder of ze Patrick los wil maken en aan mij wil geven. Maak hem los, laat hem los, geef hem over aan mij. In hun vragende ogen vechten wanhoop en twijfel met elkaar.

Loslaten, van dit kind, dat zo anders is dan ze vroeger onbevangen en hoopvol hadden gedroomd, is voor deze ouders extra moeilijk. Natuurlijk hebben ze pijn en verdriet gehad. Het heeft ze moeite gekost om hun kind te accepteren zoals hij is. Het verdriet heeft plaatsgemaakt voor onvoorwaardelijke liefde. Ze kennen alle goedbedoelde opmerkingen van hun omgeving. Vrienden die zeggen, geef ons dat kind een week en hij zal totaal anders zijn. Opa en oma die zeggen dat het allemaal wel mee valt en dat vader vroeger net zo was. Zij accepteren het niet. Zij begrijpen het niet.

Het vragen om begrip doen ze dan ook maar niet meer. Sommige vrienden hebben wel eens opgepast, vreemd dat ze dat niet nog een keer hebben aangeboden. Naar feestjes gaan ze maar een uurtje, daarna is Patrick het zat, zijn de bakken chips de kamer door gevlogen, is de kat aan z’n staart getrokken, heeft hij de cavia laten ontsnappen en zit de cola aan het plafond, omdat cola zo leuk spuit na het schudden van de fles. Hij wil naar huis, kijken naar zijn favoriete Superman dvd.

Hun leven is heringericht, inmiddels weten ze niet beter. Ze zijn klaar voor deze volgende stap. Hun kind naar een school voor speciaal onderwijs. Hun Patrick moeten ze vanaf nu elke ochtend om 8 uur mee geven aan een, in eerste instantie, onbekende taxichauffeur, want zelf naar school brengen is er niet bij. Daarvoor wonen ze te ver van school. Als Patrick geluk heeft, heeft hij een aardige chauffeur, bij pech is het een ongeduldige, mopperige chauffeur, die helemaal niks afweet van wat voor syndroom dan ook. Als Patrick en z’n ouders geluk hebben is Patrick om 4 uur thuis, in het geval van pech een half uurtje later.

Deze ouders kunnen niet dagelijks kijken in de klas, nog even een laatste knuf en kus geven en een ‘dag, jongen, veel plezier vandaag en doe je best’. En nu zeg ik, een juf die ze nauwelijks kennen: “Laat hem los, geef hem maar aan mij. Het is beter dat jullie nu gaan.” Deze moeder, vechtend tegen haar tranen, doet het. Ze maakt Patrick los, geeft hem een dikke kus, zegt dat papa en mama nu weg gaan en ze geeft hem hevig spartelend aan mij. Ik zeg op mijn nog steeds geruststellende juffen toon dat allemaal goed komt. Ik beloof in de pauze te bellen. Ze gaan en kijken niet meer om, haar man slaat een arm om haar heen. Gelukkig wordt Patrick wat rustiger en wil hij naast me zitten in de kring.

Ik kijk de kring rond en zie mijn leerlingen zitten, leerlingen met het Syndroom van Down, uit gebroken gezinnen en zwaksociale milieus, één kind in een pleeggezin, één met het fragiele X-syndroom en één met suikerziekte. Twee leerlingen zijn nog niet zindelijk, de meesten praten slecht. Ik zie die koppies en ik denk…

Wat is zo’n eerste schooldag leuk!



Het boekje van Bea Driessen bevat columns en korte verhalen en achtergrondinfo over leerlingen met een verstandelijke beperking en hun begeleiders op ‘t Korhoen. Het boek kwam  in 2011 uit tijdens de receptie ter gelegenheid van haar 25-jarig onderwijsjubileum. Het boekje kost €10, euro en is te bestellen via [email protected].