Column: 'Het is geen blijvertje, meneer'

28 juli 2017

COLUMN - Clemens Geenen schreef in de loop der jaren als VO-leraar en schoolleider vele artikelen en columns. In deze bijdrage vertelt hij over zijn zoektocht naar een docent geschiedenis en de sollicitatieprocedure met slechts één kandidate. De messcherpe observatie van Robin, een van de leerling in haar eerste praktijkuur, zegt alles.


Met veel zorgvuldigheid screenen we aan het einde van het schooljaar de sollicitanten voor het nieuwe schooljaar. Een goed gesprek, CV onderzoek en het natrekken van referenties zorgen ervoor dat je vaak de goede mensen binnen krijgt.

Soms, bij een  langdurig ziekteverzuim van een collega, komt deze zorgvuldige sollicitatie- en selectieprocedure onder druk te staan. Zo’n geval van overmacht deed zich onlangs voor. Ik was op zoek naar een docent geschiedenis. De zieke docent laten vervangen door interne collega’s was, gelet op de volle agenda’s , geen optie. Bovendien groeide de druk van ouders vanwege het grote aantal uitgevallen lessen.

Slechts één kandidate reageerde op onze oproep. Hoewel we dus feitelijk geen keuze hadden, volgden we met haar de gebruikelijke procedure. Het CV-onderzoek was redelijk, maar de referent was niet bijster enthousiast. Mijn eigen indruk moest de doorslag geven.

Tijdens het gesprek zei het hart binnen vijf minuten: ‘Niet doen’. Vervolgens gebruikte het hoofd nog ruim een half uur om dat weg te rationaliseren. Ik had immers zeer dringend iemand nodig. Het hoofd won de strijd: de geschiedenisdocente werd aangenomen.

Omdat zij tijdens het gesprek nogal wat onzekerheid uitstraalde, besloot ik haar op die eerste dag tijdens al haar eerste lessen even in de klassen te introduceren. Misschien dat de leerlingen dan op z’n minst voor mij hun best zouden doen om de docent goed te laten starten.

Nadat ik haar op maandagochtend bij M2d had voorgesteld en vervolgens in de klas  had achter gelaten, keerde ik tegen het einde van de les terug bij lokaal 1.37. Ik was daarmee ruim op tijd om haar in het tweede lesuur voor te stellen aan M3a. Ik wachtte rustig op de gang, zodat M2d het geschiedenislokaal kon verlaten. Toen de groep mij passeerde, keek Robin mij doordringend en met een schalks lachje aan. Daar, op de gang, gaf zij mij in het voorbijgaan haar messcherpe observatie van deze docent en ze zag aan mijn ogen dat we het eens waren:  “Het is geen blijvertje, meneer.”

Clemens Geenen  is directielid van het Fioretti College in Veghel