Column: 'Bedankt dat je er bent!'

25 april 2016

Als er iemand in de klas op De Stuifhoek in Made jarig is, volgen er een aantal gebeurtenissen die door de kinderen  zelf zijn bedacht. Elk schooljaar leidt dat tot bijzondere momenten. Tom Pellis schreef er een column over: 'Bedankt dat je er bent'.

Het is de maandag na een heerlijke meivakantie. Helemaal voor Amy, want zij was tijdens deze vakantie jarig. Vol opwinding komt ze met een tas de klas in en kijkt op de planning. Haar naam staat er op! Fantastisch! Ze zet haar tas in de hoek van de klas en gaat zitten.

Rond 10.15 uur komt ze naar me toe en knikt! Ik loop met haar naar het focusbord en zij gaat op de kruk zitten die voor dat bord staat. Het licht van de beamer begint langzaam te versterken. De lijnen worden duidelijker en de getekende ballonnen zijn gevuld met de letters van haar naam. Op haar hoofd verschijnt een enorm grote kroon, met grote robijnen en andere stenen. Het licht valt precies over haar blonde haren. Dan zingen we twee liedjes, zoals altijd.

Eigenlijk doen we alles wat hierboven staat altijd. Het is een traditie, die ontstaan en gegroeid is door de klas. De aanleiding was eigenlijk de eerste verjaardag bij ons in de groep. Hoe zouden we dat nou gaan doen? Er waren leuke dingen van vorig jaar die er absoluut in moesten, zoals het verjaardagslied dat in vijf versnellingen werd gezongen. In de laatste versnelling was het dan meer gillen dan zingen. Ook ontstond het tekenen op het bord, want de rekenuitleg achter het hoofd van een jarige was volgens een creatieve meid uit de groep geen goede combinatie.

Na het zingen volgde vaak een kort vraaggesprek met de jarige. “Weet je hoe je geboren bent? Was het met een keizersnede of natuurlijk? Wat was jouw geboortegewicht?”
Tijdens een van deze gesprekken kwamen we tot de ontdekking dat het ook had kunnen gebeuren dat je niet geboren zou zijn geweest. Wat zou er dan allemaal niet gebeurd zijn? Hier ontstond het laatste stukje van ons ritueel, namelijk ‘Bedankt dat je er bent!’.

Kinderen trakteren de jarige op herinneringen en complimenten die met een concrete ervaring worden uitgelegd. Zo ook nu, bij Amy.

“Als er iemand uitglijdt bij de gym, of er krijgt iemand een bal in zijn gezicht, dan ben jij altijd de eerste die komt helpen. Daarvoor ben ik blij dat je er bent!”, zegt Robbie.
“Je zorgt er altijd voor dat iedereen zijn melk krijgt en daardoor vergeet ik het dit jaar niet meer om het op te drinken. Daarvoor ben ik blij dat je er bent!”, zegt Michelle.
Inge staat op en zegt: “Toen mijn ouders vorig jaar gingen scheiden had ik vaak verdriet. Jij troostte mij vaak en speelde met me zodat ik me weer beter voelde. Bedankt dat je er bent!”

Amy geniet van de traktaties. Ze glundert van oor tot oor. Dan staat Tara op en gaat eigenlijk weer twijfelend zitten. Amy ziet dat en vraagt haar wat er is.
Tara zegt: “Ja, ik wilde iets zeggen, maar ik vind het moeilijk…” Amy staat op van haar kruk en loopt door de stille klas naar Tara. Ze gaat naast haar staan.

Tara haalt diep adem en begint met haar traktatie. “Amy, ik wil ook iets zeggen. Jij bent mijn vriendin en speelt ook na school met mij. Jij bent eigenlijk mijn enige vriendin. Ik vind het namelijk heel moeilijk om vriendinnen te maken. Maar jij laat me toe. Bedankt dat je er bent.” Bij het uitspreken van haar woorden trilt haar stem.

Ik weet niet wat ik ga zeggen, dus ik zeg maar niets. Na een stilte in de tijd begint Bram te klappen. Meteen wordt hij door de anderen bijgestaan, waarbij Amy ook meeklapt. Ze is trots op haar vriendin. Ze pakt Tara bij haar hand en neemt haar mee naar de meegenomen tas. Tara helpt haar vandaag met trakteren. “Jij ook bedankt!” hoor ik Amy zachtjes zeggen!

 Tom Pellis was leraar op de Stuifhoek en nu directeur van de Nutsschool in Teteringen