Bekrachtigen uit het hart: 'Want daar zat Pieter, met zijn boekje en zijn grote wens om ons zijn verhaal voor te lezen'

19 oktober 2016

Pieter wil in de klas van Marieke Schut - kleuterjuf in Eindhoven - graag uit zijn 'voorleesboekje' vertellen. Hij vind het spannend, ziet zij. Pieter wiebelt en friemelt nerveus op zijn stoel en Marieke stelt hem gerust. 'Als je wilt mag je het verhaal ook een andere keer voorlezen,' zegt zij. Maar blijkbaar is dit niet het moment om het kind te erkennen in zijn emoties en het ruimte te geven en vrij te laten (zoals zo vaak juist nodig is). Dit is het moment van recht uit het hart positief bekrachtigen. Dus denkt ze alleen maar: ‘Pieter, ik heb vertrouwen in jou, dat jij dit kan, je boekje aan ons voorlezen.'

Al een paar weken is tekenen een favoriete bezigheid in onze klas en dan met name ‘boekjes maken’. Vaak vragen de kinderen dan of ze straks, als we fruit gaan eten in de kring, hun boekje mogen ‘voorlezen’ en ik kies elke keer één kind uit die dat dan mag doen. Deze keer mag Pieter zijn verhaal aan ons gaan vertellen. Dat is overigens niet de eerste keer; vóór de zomervakantie heeft hij dat ook al eens gedaan. Toen wilde hij zó graag voorlezen maar de spanning werd hem te veel en hij zat te twijfelen, wiebelen en zuchten op zijn stoel, waarna het kind naast hem de oplossing bood: ze zouden samen gaan voorlezen. Om dat klaar te spelen gingen ze met zijn tweeën naar de gang (waar niemand hen kon horen) waar  hij haar het verhaal kon vertellen en toen dat geregeld was  kwamen ze terug om ons het verhaal te vertellen. En eigenlijk ging dat best aardig.

Maar, hoe anders ging het nu…

Pieter, met nog precies dezelfde zenuwen, pakte zijn boekje, wiebelde en friemelde weer nerveus op zijn stoel en probeerde …. ‘eh’…. ‘ik’….. en er volgden nog wat zachte geluiden. Ik zei: ‘Pieter, ik zie dat je er verlegen van wordt, je vindt het erg spannend he?’ ‘Ja’, klonk het enigszins opgelucht. ‘Dat snap ik, het is ook best spannend’. Ik vertelde hem dat hij ook kon kiezen om het verhaal toch niet voor te lezen, dat dat oké was, dat het niet hoefde en dat het een andere keer ook kan, als hij het niet meer zo spannend vond. Maar dit was blijkbaar niet het moment om het kind te erkennen in zijn emoties en het ruimte te geven en vrij te laten (zoals zo vaak juist nodig is), dit was het moment van recht uit het hart positief bekrachtigen. Want daar zat hij met zijn boekje en gewiebel en getwijfel en onder dat alles, bijna platgedrukt,  zijn grote wens om ons zijn verhaal voor te lezen. En ik dacht alleen maar (hardop): ‘Pieter, ik heb vertrouwen in jou, dat jij dit kan, je boekje aan ons voorlezen. Ik heb vertrouwen in jou’. Het was even stil en toen hoorde ik naast me een ander stemmetje zeggen: ‘ik ook!’ en nog een stemmetje en nog een. Als het motortje van Pieter eerst nog wat sputterde omdat hij eigenlijk te weinig zelfvertrouwen-benzine had getankt die ochtend, dan waren die bevestigende woorden voldoende brandstof voor 140 op de snelweg naar Parijs. Want er kwam een superverhaal! Pieter is namelijk een zeer begaafd verhalenverteller en dat wisten wij natuurlijk allemaal allang en daarom hebben we ook zo’n vertrouwen in hem. Alleen weet hij dat zelf soms niet…

Een samenvatting van het verhaal (door mij in alle haast opgetekend!) die door Pieter in zeer creatieve, nauwkeurige en geestige plaatjes is getekend.

“…..Mario ging de koningin redden……ging naar de baas van de slechteriken……de koningin was in de gevangenis gestopt….. de baas van de slechteriken zei tegen Mario: ‘watje, stommerd’ ………hij ging naar de gevangenis, die bewaakt werd door monsters met stekels……Mario bevrijdde de prinses maar toen brookte de trap af….. hij viel van de aarde en werd wakker op een andere planeet in een ander land………er kwam een konijntje die maakte hem wakker…….we gaan een spelletje doen………..als je ons gevonden hebt dan vertellen we je waar je bent …………..hij vindt de konijntjes en gaat naar de baas van de konijntjes…….hij krijgt hiervan kracht in de vorm van een draaikolk en ploft op de aarde neer… hij heeft de sleutel van de gevangenis en de koninging roept ‘help, help’…..De wervelwind stopt en Mario bevrijdt de koningin. En ze leefde nog lang en gelukkig."

En dan vertel ik hem hoe leuk het is als hij verhalen vertelt en dat hij zo’n talent heeft daarvoor en hij zegt alleen maar: ‘Ik vind boekjes maken leuk’. En dat is eigenlijk precies hetzelfde.

Marieke Schut is leerkracht op de vrije basisschool De Regenboog.