Als de schooldag vanzelf gaat: 'We hebben helemaal niet gewerkt!'

1 juli 2015

Mascha Groenman heeft een winkeltje geopend met haar kinderen van groep 3, en laat de klas vervolgens met elkaar bedenken wat ze met het verdiende geld willen doen. Willen ze speelgoed kopen misschien, en zo ja, wat dan? De kinderen gaan er helemaal in op en de dag vliegt voorbij. Achterin verzucht een kind: ‘Wat een fijne dag! We hebben helemaal niet gewerkt!’

Na twee weken sluit de winkel van groep 3 zijn (denkbeeldige) deuren. Twee weken lang hebben de kinderen verkocht, geknutseld, aangemoedigd en gekocht. Elke dag werd het geld geteld en trots vermeld hoeveel het dit keer was. Het was een groot succes: spelen en leren raken elkaar.

Vrijdagochtend: het geld is geteld, de inkoop is er afgetrokken en de kinderen hebben geconstateerd dat er 70 euro verdiend is. Ik deel blaadjes papier uit en geef de opdracht om alleen, met twee- of drietallen op te schrijven wat zij graag met het geld willen doen en waarom. Netjes schrijven is noodzakelijk, anders kan ik het niet lezen.

Er wordt hard gewerkt. Er ontstaan verschillende groepjes in het lokaal, er wordt geschreven, gegumd, overlegd, gedebatteerd en overwogen. Na een half uur, laat ik de groepjes vertellen wat ze bedacht hadden en schrijf ik alles op het bord. Daarna gaan we de lijst langs.

Een nieuwe, vet coole, steile glijbaan lijkt geen haalbare kaart voor 70 euro en wordt geschrapt. Het idee om buitenspeelgoed aan te schaffen wordt goed ontvangen; toch is daar iemand die een ander idee heeft. ‘In de schuur staat heel veel speelgoed; dat wordt alleen door de kleuters gebruikt. Misschien mogen wij daar ook wel mee?’

Terwijl hij rustig uitlegt wat hij bedoelt, steekt een meisje verderop haar vinger op: ‘We kunnen wel weer een brief schrijven aan juf C. Dat deden we ook toen we een winkeltje wilden doen. En dat vond ze heel erg leuk en toen zei ze gelijk ja.’ Dat voorstel wordt goed ontvangen en twee kinderen bieden aan samen een brief te schrijven. Buitenspeelgoed kan van het bord. Er staat nog een hele lijst.

In tweetallen laat ik ze zoeken op internet naar de prijzen van de betreffende artikelen. Er wordt weer geschreven, gediscussieerd en gekozen. Ik laat alles even liggen en stuur het stel naar buiten. Ze spelen heerlijk. Na het eten en drinken schrijf ik de gevonden prijzen achter de artikelen. Dan laat ik ze uitrekenen wat we kunnen kopen voor 70 euro.

De jongens die graag een nieuwe voetbal willen kopen voor 35 euro, krijgen te horen van de niet-voetballers dat ze dat veel te duur vinden voor een voetbal. Opnieuw wordt er gekeken op het internet. Het kan goedkoper, dat is duidelijk. Ze dienen een nieuw voorstel in. Er wordt gerekend en gestemd. We komen er nog niet uit en ik laat het op het bord staan. Het is ook nogal wat: je eigen verdiende geld tot ieders tevredenheid uitgeven. We stellen de beslissing nog even uit.

De dag is bijna om en ik laat de kinderen nog even spelen tot 12 uur. Achterin verzucht een kind: ‘Wat een fijne dag! We hebben helemaal niet gewerkt!’

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog-/meerbegaafd is. Dit is haar eigen blog.