Als de juf terug gaat naar haar klas: 'Kan ik het nog wel?'

16 april 2017

Basisschoolleerkracht Bastienne Bijl keert na weken afwezigheid weer terug naar haar klas. Ze heeft de kinderen gemist, maar voel opeens ook kriebels in haar buik. 'Iedereen is vervangbaar. En toch...'

Anderhalve week voor de kerstvakantie was ik, de leerkracht, - die drie dagen daarvoor nog 'tot donderdag!' had geroepen - er niet. Ik was niet ziek, nee... ik niet. Mijn zoontje wel, dus ik was in het ziekenhuis ver weg van school.

De kinderen maakten de week af zonder mij. Dat ging natuurlijk prima, iedereen is vervangbaar. Ook het jaar maakten ze af zonder mij. Dat raakte me, maar verdoofd door verdriet om de situatie waarin ik me bevond ging dat snel weer aan me voorbij. Net zoals de kerstvakantie aan me voorbij is gegaan.

De kinderen waren alweer twee weken aan het werk met een nieuwe leerkracht, toen ik met mijn zoontje thuiskwam uit het ziekenhuis. Daarna duurde het een tijdje voor de mist in m'n hoofd opgetrokken was en plaats maakte voor een ongemakkelijk onderbuikgevoel. Ik miste de kinderen, enorm!

Was het de manier waarop ik van de een op andere dag niet meer bij hen was? Waren het de bijzondere momenten - zoals het kerstdiner (dé avond van verbondenheid en samenzijn) waar ik altijd intens van genoot - die ik miste, of waren het vooral de kleine, mooie, pure geluksmomenten die de kinderen mij elke dag boden? 

Het lachen had ik gemist. Tranen over m'n wangen lachen van het lachen zelfs, door de humor en verwondering die ze hebben, deze kinderen! Ze kunnen zo prachtig naïef en ontwapenend zijn. Als de zwaarte van het nieuws als een blok op m'n maag ligt, kan dat in één klap weg zijn als ik met hen praat over hun toekomstdromen.  

De voorjaarsvakantie is inmiddels voorbij, ik ben er klaar voor om er weer volop tegenaan te gaan. Ik voel zenuwen in m'n onderbuik, maar waarom? M'n hoofd werkt mij tegen. Kan ik het nog wel? Kom ik straks uit m'n woorden? Zijn de lessen die ik heb voorbereid wel uitdagend genoeg?

Om 8:15 uur, als de schooldeuren open gaan, sta ik op de gang voor de groep. De eerste kinderen druppelen binnen, ik zie ze naar de kapstok rennen en uitgelaten de gang in komen. Even houdt een jongen uit groep 8 zijn pas in en loopt verder richting de groep. Halverwege de gang roept hij 'Hoi Bastienne!' met een rode blos op zijn wangen. Ik begroet hem en open mijn armen. Dat is voor hem, die stoere pre-puber, een teken om zich in mijn armen te storten en een knuffel te geven. 

Ik ben weer terug. 

Bastienne Bijl is leerkracht op Jenaplanschool De Keerkring in Schagen en moeder van twee kinderen.