‘Afspraakjes maken blijkt een lastige aangelegenheid in groep 3.’

20 november 2015

De kinderen uit de groep 3 van Mascha Groenman spelen meestal fijn met elkaar, en spreken ook na school graag nog af. Helemaal soepel lopen die afspraakjes alleen niet altijd. De gele pet van de Vreedzame School wil nog wel eens helpen bij het zoeken naar een voor alle partijen bevredigende oplossing, maar het gebeurt ook wel eens dat een of meer kinderen teleurgesteld raken en blijven. ‘Onthouden hoe het moet is niet moeilijk, maar toepassen is iets heel anders.’

Er staan twee kleine boze meisjes voor me. Ze werpen elkaar woeste blikken toe, terwijl ze proberen te vertellen hoe het komt dat ze zo boos zijn op elkaar. Dat had alles te maken met afspraakjes: ‘Ze zei vanmorgen dat we samen gingen spelen vanmiddag en nu gaat ze ineens met haar!’ De vinger van meisje 1 wijst beschuldigend naar een derde meisje dat zich duidelijk van geen kwaad bewust is. Meisje 2 kijkt nog bozer. Ze slaat haar armpjes over elkaar en zegt: ‘Dat lijkt me nu gewoon leuker!’ Meisje 1 barst in intens snikken uit. Ze legt haar kleine krullenkop op haar armen op mijn bureau. Meisje 2 kijkt hardnekkig de andere kant op. Ik bekijk de dames eens rustig. Ze ziet er moe en wit uit, het tweede meisje, dat zo boos kijkt. Zou ze ziek gaan worden?

Intussen is meisje 3 op de ruzie afgekomen, als altijd bereid om ook deze ruzie op te lossen. Ik geef haar aan, met mijn vinger tegen mijn lippen, dat ze even moet wachten. Dat doet ze, al springend en huppend omdat ze graag haar bijdrage wil leveren. Ik wijs de beide meisjes op de petten van de vreedzame school die op het prikbord hangen en vraag ze welke pet ze nu het best kunnen kiezen. Meisje 1 kijkt voorzichtig op en wijst naar de gele pet. Meisje 2 kiest niks. Koppig staart ze de andere kant op, te boos om mee te denken. Ik vraag aan meisje 1 wat er ook alweer gebeurt met de gele pet op. Dat weet ze: ‘Dan bedenk je een oplossing die voor allebei goed is.’ Ik knik en verzoek de meisjes om allebei rustig na te denken. Dat gaan ze doen. Meisje 3 vertrouwt mij toe dat ‘samen spelen, met z’n drieën’ een goede oplossing kan zijn. Ik bevestig haar: ‘Jij kunt heel goed oplossingen bedenken met de gele pet op, dat heb ik al eerder gezien.’ Ze straalt en huppelt weg.

Aan het einde van de les roep ik de twee meisjes nog even bij me. Ik vraag ze of ze een oplossing hebben kunnen bedenken. Meisje 1 knikt, meisje 2 schudt. ‘We kunnen met z’n drieën! Dat is nog gezelliger dan met z’n tweeën!’ Meisje 1 kijkt me stralend aan. Maar meisje 2 is het daar niet mee eens. Ik vraag voorzichtig of er misschien iets anders aan de hand is. Aanvankelijk blijft ze koppig nee schudden, maar ineens barst ze in tranen uit. Intens verdrietig. ‘Ik heb buikpijn………’ Ik houd haar vast om te troosten. ‘Nu wil ik helemaal niet meer afspreken!’ zegt ze vanuit de grond van haar hart. Meisje 1 kijkt haar meewarig aan. ‘Gaan we dan een andere keer?’ Meisje 2 haalt haar schouders op.

Als de school uit is, zie ik het eerste en het derde meisje samen staan wachten. Ze gaan samen spelen, vertrouwen ze me toe. ‘Maar met z’n drieën is het nog leuker, hoor!’ Zeggen ze eensgezind. ‘Dat zei ik je meteen al, juf!’ Ik knik meisje 3 toe, dat klopt. Dat zei ze al.

Afspraakjes maken blijkt een lastige aangelegenheid in groep 3. Je moet onthouden met wie en waar je hebt afgesproken en dan moet je ook nog eens allebei mogen en kunnen van je moeder. Uiteindelijk wordt er helemaal niet samengespeeld, zie ik later: alledrie de meisjes verlaten het schoolplein met hun mama, papa of opa. Morgen nog maar eens oefenen met de gele pet in de kring. Onthouden hoe het moet is niet moeilijk, maar toepassen is iets heel anders. Gelukkig zijn we op school om te leren.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog-/meerbegaafd is. Dit is haar eigen blog.