Aangeraakt

9 juni 2021

Kinderen zijn door het coronavirus hard geraakt: niet naar school kunnen, niet kunnen sporten, geen familie kunnen zien. Sommige kinderen hebben de extra moeilijkheid dat ze een kwetsbaar gezinslid hebben dat beschermd moet worden. Zo ook het 11-jarige buurmeisje van Daphne Clement, dat een kwetsbare vader heeft en precies weet wat ze moet doen en laten om het virus buiten de deur te houden. Daphne neemt haar een middagje mee naar de stad, en daar maken ze samen van de nood een deugd.

Het virus waart al maandenlang rond als ik mijn buurmeisje van 11 vraag mee naar de stad te gaan. Met een vader die tot de kwetsbare doelgroep behoort, heeft ze de afgelopen tijd al zoveel routines moeten opgeven: naar school gaan, bij vriendjes spelen, zomaar even naar de winkel voor een zakje snoep of een pakje boter. Samen naar de stad gaan moet niet op die lijst van doorgestreepte gewoontes belanden. We beloven haar ouders niets in de stad aan te raken en besluiten er een spel van te maken. De sleutels van de fietsen trekken we met de topjes van onze duim en wijsvinger uit het slot waarna we het in het kommetje van onze hand in de jaszak houden. Over de winkelstraat proberen we onze passen zo licht mogelijk te zetten.

Mijn buurmeisje legt me uit dat we beter onze monden dicht kunnen houden: “door je neus ademen is minder erg” zegt ze. De haartjes in je neus zorgen er immers voor dat de ingeademde lucht niet direct je neuswanden raakt. Bij het grote warenhuis glippen we zo dun mogelijk door de draaideur heen. Dat lukt mijn buurmeisje beter dan ik, zelfs haar jas raakt de glazen wanden niet. We beginnen er schik in te krijgen. Wandelend naar de lift kletsen we over het liftknopje dat zo heerlijk klikt als je het indrukt. We bedenken ons net op tijd en lopen langs de lift naar het trappenhuis. De hele weg naar de zevende etage lopen we precies in het midden van de trap. Ook als de winkelmanager met grote passen de trap afstormt, lukt het ons de leuning links te laten liggen. Op de zevende aangekomen, lopen we in een kaarsrechte lijn naar de rand van het gebouw waar de ramen van boven tot beneden naar buiten wijzen. Voor het hoge raam voel ik een kriebel in mijn buik, ik wankel even maar gelukkig hoef ik niet naar de reling te grijpen.

We bewegen nu niet in de stad maar boven de stad en hangen zo een beetje in de hemel. Kijkend naar de lichtblauwe strook lucht, daaronder daken puntig of plat. De flats en huizen onverzettelijk als altijd. De langzaam bewegende trams en auto’s, de mensen als poppetjes en hé! daar, onze fietsen. Onze ogen zijn tot aan de randen gevuld. We vragen ons af of de dingen die je ziet ook besmettelijk kunnen zijn. Even denkt mijn buurmeisje na maar al snel besluit ze van niet. Ze wil zichzelf en haar ouders niet onnodig ongerust maken. 

Daphne Clement begeleidt professionals en teams bij het creëren van een inclusief klimaat met behulp van verbindende communicatie
Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Pedagogiek in Praktijk en is met toestemming overgenomen.