Ze gaan het weer doen, met z'n allen: 'Bij ons in de buurt is ieder kind gelukkig …'

30 april 2015

Na een pittige werkdag als schoolleider komt Marleen van der Krogt thuis en ze treft in een optocht van buurtkinderen op de trampoline. Geschreeuw, gegil, chaos en anarchie op haar erf. Door haar irritaties heen, slalommend tussen springtouwen en waveboards door, pakt ze zichzelf weer bij de kladden. Dertig kinderen in een groep op school of tien kinderen op de trampoline in jouw eigen tuin. Wat is het verschil? Ook hier geldt het statement: 'Bij ons  is ieder kind gelukkig.' Haar blog over dat meisje van de overkant - diep ongelukkig - dat terzijde staat en erbij wil horen.

Met een vaart rijd ik de straat in. Mijn eigen straat. Eindelijk thuis. Mijn dag als schoolleider was pittig. Een dag waarop alles anders loopt dan je gepland hebt. Je planning belandt om 9 uur al in de vuilnisbak. De leerkrachten hebben je nodig, kinderen die aandacht vragen en ouders die hun verhaal echt kwijt moeten. Je kent het wel. Never a dull moment.

En natuurlijk geef je de ruimte, speel je in op de behoeften in je school. En daarnaast laat je en passant ook nog wat fantastische pedagogische voorbeelden zien. Want dat kun je. De gesprekken met de leerkrachten en kinderen gaan over verbinding, verantwoordelijkheid, niet buiten sluiten maar insluiten. Onderbouwd met stevige wetenschappelijke onderbouwingen van o.a. Luc Stevens. Het zit in je hele wezen. Tenminste ... dat denk je.

Ik stap de auto uit, de tuin in en tref daar een optocht van buurtkinderen op de trampoline. Geschreeuw, gegil, chaos en anarchie op ons erf.
Dertig kinderen in een groep op school of tien kinderen op de trampoline in jouw eigen tuin. Dat kan soms een groot verschil zijn. Door mijn irritaties heen, slalommend tussen de springtouwen en waveboards door, pak ik mezelf weer bij de kladden en kom ik bij mijn “pedagogische” zinnen.

Alle kinderen uit de buurt. Op onze trampoline. Bijna dan. Op een na.
Een meisje. Van de overkant.
Ze wil er bij horen. En het is lastig.
De kinderen in de buurt hebben het geprobeerd, het lukt niet. Er ontstaat altijd ruzie.

Ook in de buurt moet het gaan over verbinding, verantwoordelijkheid en insluiten. Dat vind ik. Mijn pedagogisch gedachtegoed stort ik uit over mijn eigen kinderen en hun vriendinnen. Je zou kunnen zeggen: ze worden gecoacht op insluiten. 'Bij ons in de buurt is ieder kind gelukkig.'

Het blijkt heel lastig. In deze buurt is dus niet iedereen gelukkig en er woont een stukje verderop een meisje dat diep ongelukkig is.
En toch loopt het zo. De kinderen krijgen het niet voor elkaar. En ik krijg het ook niet voor elkaar, met al deze kinderen. Ze zijn hard voor en tegen elkaar. Soms is eerlijk-zijn hard en hard-zijn eerlijk.
De balans vinden, nuance leren, perspectief innemen, het leven in volle omvang leren. Sociale vaardigheden. Het vraagt doorzettingsvermogen. Dat gaat met vallen en opstaan. Niet alleen voor de kinderen. Juist ook voor mij, met al mijn pedagogische inzichten, visie op ontwikkeling en stevige wetenschappelijke onderbouwingen.

Deze grote opvoedkundige taak als ouder vraagt om reflectie. Dat vind ik.
Maar ook acceptatie. Dat niet alle ouders hetzelfde zijn, denken en opvoeden.
En uitgaan van verschillen dus. Ouders die er echt anders over denken.
Allemaal in dezelfde buurt.

De zon schijnt weer, de lente is in aantocht. Uit alle huizen komen de kinderen tevoorschijn. Het geeft beweging in de buurt. De sociale contacten vinden weer plaats op straat. Social Media gaan even in de kast. Van achter mijn boek zie ik weer mooie dingen gebeuren. Ze gaan het weer doen met z’n allen. Die sociale vaardigheden. Het belooft een mooie en interessante tijd te worden.

Marleen van der Krogt is moeder van drie kinderen (Isa, Tess en Daan) en interim-directeur op de Johannesschool in Tiel en de Jenaplanschool Molenwijk in Boxtel. Ze schrijft al jaren over haar onderwijspraktijk en gezinsleven op haar eigen blog.