‘Ze doet het zelf, ik neem alleen haar hand’

31 mei 2017

Als volwassenen willen we het voor onze kinderen zo goed mogelijk doen. Dat geldt voor ouders, maar natuurlijk ook voor leerkrachten. En soms is het goede doen gewoon eens niets doen. Niets doen, maar er wel zijn voor een kind. Dat ervoer leerkracht Mascha Groenman met een vierjarig meisje dat in haar leven al veel meegemaakt moet hebben, en zich nog niet thuis voelt in ons land, op school. Wat Mascha dan met het meisje deed? Ze wandelden samen. En wandelden nog meer. En liepen nog een rondje.

Ik sta bij de deur van de klas. Voor me een rij kinderen, twee-aan-twee met de jassen aan: klaar om buiten te gaan spelen. Ze popelen, de vierjarigen. Buitenspelen is fijn en er zijn fietsjes en stepjes, er is een klimrek en een glijbaan en je kunt voetballen. Kleine meid houdt mijn hand klemvast. Samen lopen we naar buiten. Over haar dikke wintertrui draagt ze een dikke winterjas. Haar blik is ernstig. Ze gaat in de rij staan bij de schuur, maar wanneer ze geen fietsje weet te bemachtigen, pakt ze mijn hand weer. Samen wandelen we rondjes over het plein, haar kleine handje in de mijne. Ze zwijgt. Eigenlijk zwijgt ze de hele dag. Ze is de taal niet machtig. In haar ogen kan ik zien dat ze veel heeft meegemaakt. Als je vier bent en hebt moeten vluchten, in kampen bent geweest en het heel koud hebt gehad, honger en angst kende….wat doet dat met je? Ik kan het zien, ik kan het bedenken, maar HOE het was, dat weet ik niet.

Samen lopen we rondjes over het plein. Af en toe kijkt ze me aan en schenkt ze me een klein glimlachje. Ik lach terug. Terwijl ik even in gesprek ben met een collega, hoor ik de kleine meid zachtjes zingen: het liedje van de dagen van de week klinkt heel zacht door. Ze merkt dat we luisteren en houdt snel haar mond. Samen lopen we opnieuw een rondje over het plein.

Na een week gaat ze haar plekje in de groep opeisen. Dat ze op haar beurt moet wachten, is iets wat ze echt niet begrijpt en haar enthousiasme is zo hartverwarmend dat ik er even niets van zeg: het komt wel! Deze lach, deze vreugde is zoveel meer waard dan een norm. Ze volgt me niet steeds meer overal als een kleine schaduw en durft ineens te spelen in de huishoek, waar ze haren van de pop borstelt en daarna tevreden zegt: ‘Mooi!’ Ik beaam.

Vanmorgen kwam ze bij me zitten toen ik met een ander meisje een spelletje speelde met tellen en getallen. Ze keek me verwachtingsvol aan zei uit volle borst: ‘1 2  3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21.’

Ik denk dat ik nog trotser keek dan zijzelf. Met de telrij samen sprak zij zoveel levenslust uit… ze doet het zelf, echt, Ik neem alleen haar hand.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog.