'Weet Sinterklaas wel, dat hij geen cadeautje voor papa meer hoeft mee te nemen?'

24 november 2014

Mascha Groenman ziet haar worstelen. Ze is boos en dwars en verdrietig tegelijk. Ze schopt tegen de stoel, gaat onder haar tafeltje zitten met een knuffeltje klemvast onder haar arm. De blauwe ogen sprankelen niet meer. En dat is wat mij het meest pijn doet. Dit meisje huppelde door het leven. En nu ineens is het leven voor haar zo anders. Ze mist papa...

Ik ga naast haar zitten en kijk haar aan, zeg niets. Ze duwt haar knuffeltje onder mijn neus: 'Ruik eens! Lekker he!'
Ik beaam. Dan gaat de spraakwaterval aan.

Ze praat over mama die huilt.
Over bang zijn in het donker.
Over niets willen. Enge dromen, buikpijn.

Als ze uitgesproken is, hangt ze slap tegen me aan. Ik houd haar vast en voel dat ik door haar boosheid heen ben gebroken. De rest van de dag volgt ze me als een schaduw.
Mijn hart gaat naar haar uit. En naar haar moeder, die er ineens alleen voorstaat en haar dwarse dochter niet kan vangen.

In gesprek probeer ik het gedrag te verklaren: 'Ze is bang dat jij er ook ineens niet meer bent. En ze probeert waar jouw grenzen liggen. Geef ze maar aan.'
Moeders ogen staan dof. Ze is bang, zegt ze, het meisje heeft al zoveel verdriet.
Ik kan alleen maar begrijpen. Wat een onmenselijk verdriet.

Daar is ze weer, zeven jaar oud. 'Weet Sinterklaas wel, dat hij geen cadeautje voor papa meer hoeft mee te nemen?'
Ze antwoordt zelf al: 'Sinterklaas weet alles.'

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog