'Wat konden wij deze jongen, die elke dag de rekening van zijn verleden moest betalen, kwalijk nemen?'

7 november 2015

Wanneer is het omslagpunt? Het punt waarop het kind niet langer een product is van zijn/haar jeugd, maar (volledig) verantwoordelijk gehouden kan worden? Marlies Bras had hoop voor de jongen die zij begeleidde. Hoe moeilijk zijn leven ook was, ze geloofde dat hij zijn toekomstdromen kon laten uitkomen. Jaren later googelde ze zijn naam... 'En toch geloof ik nog steeds in de advocaat in hem. Dat zal ik blijven doen, zolang hij daar zelf niet in gelooft.'

We zaten samen in de tram. Nagenietend van een leuk avondje op school. Hij was negen jaar en hij straalde. Zijn glimlach vulde zijn hele gezicht. In zijn ogen kon je de diamantjes van zijn ziel zien fonkelen. Een zeldzaam moment, waar we beiden van besloten te genieten.

Zijn dagelijks leven was gevuld met grote problemen en conflicten. Hij droeg een loodzwaar verleden met zich mee. Het heden maakte het hem ook niet gemakkelijk. Het lot was hem niet gunstig gezind. We maakten ons zorgen om hem. Om zijn gedrag. Om zijn toekomst. Om zijn toekomstige gedrag.

Maar welke verantwoordelijkheid konden we daarvoor bij hem leggen? Wat konden wij deze jongen, die elke dag de rekening van zijn verleden moest betalen, kwalijk nemen?  Hij worstelde zich door het leven met een strak gezicht en lege ogen.

Maar die avond was anders. Die avond in de tram mocht ik een kijkje nemen in zijn ziel.
Zijn gezicht glom. Zijn ogen keken me lachend aan. Hij vertelde mij over zijn toekomstplannen. “Ik  wil advocaat worden”, zei hij vol trots. “Ik wil mensen helpen.  Ik weet alleen niet of dat kan”, vervolgde hij, terwijl zijn gezicht even betrok. “Het lukt me niet zo goed om uit de problemen te blijven.” “Ik geloof dat jij dat kan" antwoordde ik. "Jij hebt alles in je om een geweldige advocaat te worden. Als jij advocaat bent en ik heb hulp nodig, zou ik je meteen inhuren." “Dank u wel”, antwoordde hij met een verlegen glimlach.

De jaren verstreken. Het gesprek raakte op de achtergrond, maar verdween niet uit mijn hart. Ik dacht vaak aan hem. Aan zijn toekomstplannen. Aan die twinkelende ogen van toen.

Lees verder.

Marlies Bras publiceert met grote regelmaat columns op haar blog