Wat ik je vragen wil: Wat vind je ervan dat anderen voor jou beslissen?

25 november 2014

'Vandaag is een spannende dag. Een spannende, maar ook een leuke dag. Vandaag gaat ons nieuwe blog online. Ons blog, want ik schrijf hem niet alleen.'  Samen met Annelijne (13 jaar) heeft Marlies Bras een nieuwe rubriek opgezet. Een vraag-en-antwoord rubriek. Een vraag-en antwoord rubriek om elkaar beter te leren begrijpen en om meer inzicht te krijgen in elkaars leven. In dit eerste deel beantwoordt Annelijne de vraag hoe het voor haar is dat anderen zo vaak beslissingen voor haar nemen en haar lager inschatten vanwege haar dyslexie.

Lieve Annelijne

Om maar meteen met de deur in huis te vallen:
Zo’n jaar geleden had ik een plan.
Ik wilde een mailwisseling opzetten tussen een kind en mij.
Zodat ik beter zou begrijpen hoe kinderen de wereld zien (en hoe ze naar ons volwassene kijken)
En andersom natuurlijk.
Jouw naam schoot meteen in mijn hoofd.
En ik gooide hem er ook meteen weer uit.
'Dat is toch niets voor Annelijne', dacht ik.
'Die is hartstikke dyslectisch.'
Mijn plan bleef dus een plan, want er schoot geen andere naam in mijn hoofd.

Een paar weken geleden kwamen we elkaar weer tegen.
Je vertelde me over je ervaringen in de brugklas.
En hoe je soms baalde.
Hoe je soms baalde dat sommige docenten je lager inschatte vanwege je dyslexie.
Hoe je baalde dat zij beslisten wat het beste voor jou was.
Zonder dat je het doorhad, wees je me flink terecht.

'Hoe weet ik nu wat het beste is voor Annelijne?', dacht ik bij mezelf.

Ik veranderde ons gesprek snel van onderwerp.

Die avond besloot ik mijn plannen van stal te halen en jou toch te vragen.
Tot mijn grote opluchting zei je meteen 'ja'.
En nu is dit mijn eerste mail aan jou.

Annelijne, een jaar geleden dacht ik te weten wat het beste was voor jou, zo met je dyslexie.
Ik heb je toen niet gevraagd, omdat ik besloten had dat lezen en schrijven niks was voor iemand die zo zwaar dyslectisch was.
Je vertelde mij dat je baalde dat anderen jou lager inschatte vanwege je dyslexie.
Je baalde dat anderen beslissingen maakte voor jou.
Ik ging er toen niet op in, omdat ik mij schaamde dat ik dat ook gedaan had.
Maar nu ik daar overheen ben, wil ik toch graag weten: hoe is het voor jou om dat elke keer te moeten horen?
Hoe ga jij daar mee om?

Liefs,

Marlies

---

Hoi Marlies

Eerlijk gezegd vind ik het vreselijk om dat steeds te horen.
Het is net of je niets kan en of je niet goed genoeg bent.
Het is alsof je anders bent dan anderen.
Vooral dat ‘anders zijn’ maakt je onzeker.
Je gaat twijfelen over dat je sommige dingen niet kunt die anderen zonder dyslexie wel kunnen.

Er wordt bijvoorbeeld gezegd: ‘Wil iedereen een opstel maken over hoofdstuk één, alleen de dyslectische kinderen hoeven dat niet hoor.'
Op zo’n moment kun je alleen maar denken: “Dat kan ik toch niet!”.
Maar je weet dat je het wél kunt.
Maar dat het langzaam zal gaan.
En met veel spellingfouten en rare zinnen.
Maar ik kan het wel!

LEES VERDER

Marlies Bras was tot 2007 leraar in het basisonderwijs in Rotterdam. Nu heeft ze een praktijk voor Integratieve Kindertherapie. Dit is haar website.