‘Wat hield hij mij een fijne spiegel voor: ergens vol voor gaan’

23 februari 2016

Als bezorgde moeder zie je je kinderen liever niet met pijn of verdriet. Ook Helmar Niemeijer niet. Als ze haar jongste zoon met losse handen ziet fietsen, is de neiging dan ook groot om te roepen dat hij op moet passen of zijn stuur weer moet vastpakken. Want stel je voor dat hij valt, met zijn blote benen op het asfalt. Ze besluit echter anders.

Ik zag hem fietsen. Met ‘losse handen’. Hij is onze jongste zoon en acht jaar. Ik voelde mijn mond open zakken en verwachtte dat mijn stembanden een ‘Pas alsjeblieft op kerel’ of een ‘Wil je je stuur vasthouden?’ zouden vormen.

Mijn mond sloot zich echter weer toen ik zijn gelukzalige glimlach zag. Ik keek naar hem. Zag hoe veel plezier hij had. Hij vertelde vol trots dat hij net zo lang ging oefenen tot dat hij de hele 800 meter van huis naar school zonder handen aan het stuur kon fietsen.

Ik dacht aan hoe makkelijk ik hem al deze euforie, deze drive, had kunnen afpakken door mijn gevoel van (on)veiligheid aan hem op te dringen.
Ja, het was best link wat hij deed. De kans op vallen zat er in. De kans op bloed was bijzonder aanwezig, zeker omdat hij een korte broek aan had en het asfalt van het fietspad glad en glibberig was. Maar de kans op oefenen, doorzetten, leren en ontwikkelen was nog veel groter. Zeker toen ik besloot geen gratis moederlijke adviezen te geven en te genieten van dit mooie mannetje dat aan het ontdekken was, aan het leven.

Wat hield hij mij een fijne spiegel voor: ergens vol voor gaan. Je niet laten remmen door mogelijke risico’s of de overtuigingen van andere mensen. Om te merken dat het goed gaat en vanuit daar allerlei moois te laten ontstaan. Zoals een persoonlijk record ‘met losse handen fietsen’.

Helmar Niemeijer is bestuurssecretaris van openbaar onderwijsbestuur Zwolle en regio.