Warme pap en een coole gymles: de wereld volgens ADHD'er Gijs

12 september 2016

Bij de achterdeur trapt Gijs zijn schoenen uit. Op tafel heeft zijn moeder zijn gebruikelijke bord pap al klaarstaan. Dan merkt Gijs dat zijn coach Anne van Hees ook aan tafel zit. Meteen steekt hij van wal. Over hoe cool de gymles was. Over de toestellen en de te gekke salto’s die hij heeft mogen maken. ‘Eet nou eerst wat’, spoort zijn moeder hem aan - steeds weer, steeds geïrriteerder. Totdat Anne de jongen een simpele vraag stelt.

Ieder gezin heeft zo zijn eigen gewoontes – kleine, terugkerende routines, vaak geen hele bijzondere activiteiten. Zo ook bij Gijs thuis. Iedere woensdagmiddag na school, staat er een kom warme pap. Met zorg klaargemaakt door zijn moeder. Deze woensdagmiddag ben ik er ook als hij arriveert. Enthousiast zwaait hij de achterdeur open en roept: ‘Hoi mam!’ Hij trekt zijn schoenen uit en ontdekt dat ik aan de eettafel zit.

‘Hé Anne!’, groet hij ook mij. ‘Ha Gijs, hoe is…’ Verder kom ik niet, want hij steekt van wal: ‘Ik ben vanochtend gaan gymmen en het was supercool! We moesten een sprong maken over de kast.’
‘O, ja?’, reageer ik.
‘Gijs, zou je niet eerst eens rustig gaan zitten en je pap eten?’, vraagt zijn moeder.

Met een vaartje komt Gijs op zijn stoel terecht. Hij neemt een hap van de pap en vertelt verder: ‘En wie durfde, mocht er ook over de kop overheen. Je moest dan een aanloop nemen en dan afzetten op zo’n soort van plank. Ken je die, Anne? Zo’n plank die zo’n stukje van de grond afkomt, zo één met zoiets zachts er bovenop…’

‘Gijs, dadelijk wordt je pap koud. Eet nou even wat’, onderbreekt zijn moeder zijn verhaal. Gijs propt snel nog twee happen in z’n mond: ‘Je weet wel Anne, zo’n plank als je daar op springt dan ga je extra hoog.’
‘Jawel, zo’n plank ken ik wel, maar ik weet de naam ervan ook niet.’
‘Gijs, je pap koelt af. Eet nou eerst en vertel daarna je verhaal aan Anne’, probeert zijn moeder opnieuw.

Weer schrokt hij twee happen naar binnen en vervolgt zijn verhaal. Gedreven en met veel gebaren vertelt hij over de soort salto die hij over de kast gemaakt heeft. Om alle twijfel uit de wereld te helpen, demonstreert hij – zo goed en zo kwaad als dat gaat in een huiskamer – de sprong.
‘Gijhijs! Ik zeg het je nog één keer: eet je pap voordat-ie koud wordt!’, roept zijn moeder nu zichtbaar geïrriteerd.

Gijs gaat weer op zijn stoel zitten en begint opnieuw te lepelen. Zijn hoofd hangt naar voren, zijn mond dichtbij de kom. Ik buig ook naar voren. ‘Hé Gijs’, fluister ik. Gijs kijkt op, terwijl hij nog een hap neemt. ‘Wat vind jij eigenlijk van koude pap?’ Schouderophalend antwoordt hij: ‘O, dat maakt mij helemaal niks uit.’

Het idee alleen al bezorgt me rillingen: koude pap. De moeder van Gijs houdt er duidelijk ook niet van. Gijs zelf vindt koude pap prima. Hebben wij volwassenen misschien geleerd dat koude pap niet wenselijk is? Vond ik koude pap ook ooit geen probleem? En toetsen we onze eigen beleving wel vaak en goed genoeg aan die van het kind door het simpelweg te vragen?

Anne van Hees

Anne van Hees werkte als leerkracht en werd, na haar studie onderwijskunde, docent op de Fontys Pabo. Inmiddels is ze coach en begeleider bij Hulp bij ADHD, een bureau dat ADHD en aanverwante problematiek benadert vanuit de positieve psychologie. Voor Hulp bij ADHD en op haar eigen site blogt Anne regelmatig over onderwijs, opvoeding en ouderschap.