'Waarom plaatsen we kinderen in hokjes?'

25 april 2013

In de Zembla-documentaire van april 2013 wordt belicht waar de drang om kinderen in hokjes te plaatsen, vandaan komt. Ouders, leerkrachten, pedagogen, psychologen en psychiaters bieden hun kijk op het etiketteren van nu. Zij stellen hardop de vraag of we niet aan het 'overdiagnosticeren' zijn. 'Ontwikkelen is per definitie iets wat gebeurt met jumps and bumps.'

Een greep uit de sprekers in de documentaire en daaronder de documentaire.

Moeder van een zoontje van 9 jaar: 'Het begon in groep 4, toen heb ik met de juffen een gesprek gehad en die zeiden heel plompverloren: "Het is ADHD, je moet je zoontje maar laten testen." Je voelt dan een soort paniek opkomen en denkt "oh jee, wat nu?"'

Historica Angela Crott heeft een proefschrift geschreven over het beeld van jongens in de opvoedingsliteratuur door de geschiedenis heen: 'Van hoop des vaderlands tot ADHD-er'. Zij komt tot de conclusie dat jongens eigenlijk niet zijn veranderd: heel erg beweeglijk en snel afleidbaar. 'Ze hebben een lawaai-, actie-, geldings- en exploratiedrang.' Ook meent zij dat een oorzaak van het problematiseren van het gedrag van jongens te maken heeft met de hoeveelheid vrouwelijke leerkrachten. 'Jongens presteren beter als er een man voor de klas staat. Meesters behandelen jongens anders.'

H. Godlieb, basisschooldirecteur: 'Kinderen zijn niet anders nu. Er is wel iets veranderd in de omstandigheden, hoe we naar kinderen kijken. Een grotere groep kinderen wordt gezien als een probleem. Er wordt een grotere druk gelegd op presteren.Er is een zekere toetsgekte ontstaan. Men denkt inderdaad dat dat je met veel toetsen blijkbaar de scores kunt verhogen. Een varken wordt ook niet zwaarder door het steeds te wegen, daar is iets anders voor nodig.'

Prof. P. Helders, hoogleraar kinderfysiotherapie: 'Er is zeker dyslexie, ADHD, dyspraxie, noem alles maar op, it's real. De vraag is of het er in die enorme omvang is. En dan kom je op het gegeven of wij niet overdiagnosticeren.'