Vredesduiven

7 oktober 2017

Manja Gruson maakt vredesduiven met leerlingen uit groep 7. De kinderen hebben er zin in, maar al gauw komt Manja niet meer door het geklets van de leerlingen in. Ze grijpt in, op haar manier.

Groep 7 is roezemoezerig.

We gaan vredesduiven maken. Als ik vraag waar dit symbool van de duif vandaan komt, zeggen ze 'van God', 'uit de hemel'.

En uit welk verhaal ook weer? Uit de bijbel weet iemand. 'Ja, van iets met water! Oh ja, van dat Jezus over het water liep. Maar juf ik begrijp het niet dat kan toch echt niet?'

Ik probeer razendsnel een antwoord te bedenken, maar mijn kinderversie van bijbelse verhalen als metaforen stuit op glazige blikken en het geroezemoes neemt weer toe, dus ik besluit snel het verhaal van Noach te vertellen. En van het symbool van de olijventak.

Dat vinden ze interessant, maar het moet kort en snel want de concentratiebogen zijn ultrakort. Als ik wil vertellen hoe we onze kunstwerken zullen maken begint het aanhoudend geklets me op te breken. En mijn herhaaldelijke 'jongens, stil nu even' en 'hoe langer jullie kletsen, hoe langer het duurt voor we kunnen beginnen en hoe groter de kans dat jullie het niet afkrijgen' begint mijzelf tegen te staan, want het werkt niet.

'Weet je wat het is jongens,' zeg ik, 'ik weet heel goed hoe gezellig het is om te kletsen. Sterker nog, toen ik een paar jaar geleden op de tekenschool zat, kletste ik ook graag en veel met mijn klasgenoten. En soms merkte ik dan ineens dat het heel stil was en dat de juf blijkbaar al een tijd geërgerd naar me keek, omdat ik de enige was die niet door had dat ze wachtte tot ik ophield met kletsen. Als ze dan boos werd, dacht ik 'nou zeg, zo erg is het toch niet, zeur niet zo'. Maar nu ik zelf juf ben, weet ik hoe vervelend het is als je iets wilt uitleggen en er wordt maar steeds doorheen gekletst. Het is heel vermoeiend.'

De kinderen kijken me als in trance aan. De juf begrijpt ze. Zij snappen mij. Tot slot zeg ik, 'en weet je, ik vind het ZO niet leuk om streng te doen. Ik wil niet zo'n boze, strenge juf zijn die jullie een vervelend gevoel geeft.' Voor mij kijken drie stoere jongens mij meelevend aan. 'Nee juf, echt niet,' zegt een notoire kletser, 'u bent NOOIT streng, u bent juist lief.'

De jongens naast hem vallen hem heftig knikkend bij. Ik smelt. Dank ze met een handkus waar ze trots verlegen van gaan kijken. Ik hervat de les. De hele klas maakt prachtige duiven. Waar ze boven mogen schrijven 'Vrede voor... ' aangevuld met wie ze maar vrede wensen, van 'iedereen' tot 'mijn familie' tot 'de arme mensen' of 'mijzelf'.

En de jongen die mij een lieve juf noemde? Die werkt als in trance aan een megagroot werk waar hij twee gouden duiven op heeft geplakt. Als de les afgelopen is en iedereen al terug naar de eigen klas, is hij nog steeds bezig. 'Kijk juf,' zegt hij, en hij wijst naar zijn werk, 'deze is voor u.' Boven zijn duiven heeft hij in gouden letters geschreven: 'Vrede voor juf Manja'.

Manja Gruson is moeder van twee zoons. Zij werkt als holistisch vakdocent Beeldende Vorming in het p.o. in Amsterdam Zuidoost. Vanuit haar bedrijf Zaak van de Ziel verzorgt zij uiteenlopende holistische creatieve zingevings- en zelfontwikkelingsarrangementen en projecten.