Volwassenheid kreeg een diepere betekenis

12 september 2017

Volwassenheid. Lang streed Nynke Bos tegen dit zwaarmoedige begrip. 'Een saai, volwassen leven leiden, dat was toch wel het ergste wat iemand kon overkomen. Een huis, een baan, een relatie, een auto; hoe suf wil je het hebben? Om over kinderen krijgen nog maar te zwijgen. Ik zou het helemaal anders doen! Na de middelbare school vertrok ik als au-pair naar het buitenland, een reislustig bestaan was geboren.'

Uiteindelijk ben ook ik gezwicht. De saaiheid van een volwassen leven geeft namelijk een prettig gevoel van zekerheid en veiligheid. Er kwam een vaste baan, een auto, een huis, een relatie en ja, zelfs kinderen. Het bleek niet veel te maken te hebben met volwassenheid. Ik was fysiek volwassen geworden maar spiritueel nog lang niet uitgegroeid.

In de loop der jaren heeft het begrip volwassenheid een diepere betekenis gekregen voor mij. Zijn wie je bent. Weten wie je bent. Achter je keuzes staan. Geen spijt hebben als het anders loopt dan gedacht, maar leren van de weg die je bewandelt. Jezelf kunnen aanschouwen met een glimlach. Je niets aantrekken van maatschappelijke normen en verwachtingen, zonder recalcitrant of onnodig lomp te worden. Er vanuit gaan dat ieder op zijn manier doet wat hij het beste acht. Zonder oordeel kijken naar jezelf, je medemens, je kinderen. Verantwoordelijkheid nemen voor alle stappen die je zet.

Dat is mijn leerproces. Een proces wat ik met beide handen aangrijp. Een confronterend proces zo nu en dan. Een aantal vaardigheden gaan mij gemakkelijk af, ik heb mij nooit zo geconformeerd aan wat de meeste mensen doen en vinden. Ik bewandel niet graag de ingesleten paden en zie de keuzes die ik heb gemaakt nooit als een vergissing ondanks eventuele hobbels op de weg.

Zowel het leraarschap als het moederschap brengen mij nieuwe uitdagingen. Hoe kan ik kiezen welke weg voor mij de juiste is als mijn route onbegaanbaar lijkt voor de jonge passagiers? In de klas helpen veertien ongeduldige kleine mensen mij constant op mijzelf te reflecteren. Veertien kleine spiegeltjes lijken het wel, zoals zij met hun gedrag mijn gemoedstoestand weergeven. Thuis helpt mijn zoontje met driftbuien mij zijn moeite met veranderingen niet te veroordelen. Mijn zesjarige dochter leert mij diep in en uit te ademen als zij de vloer van haar nieuwe kamer gebruikt als permanente opslagplaats van al haar speelgoed. Dat ik spullen graag opgeruimd zie is mijn manier, mijn dochter heeft een heel andere agenda. Zij is druk bezig haar eigenheid te ontwikkelen; de nieuwe kamer is haar territorium waar ze zich heerlijk los kan maken van de rest van het gezin. Heel gezond. Zucht.

Volwassenheid, minder saai dan ik ooit had kunnen denken.

Nynke Bos heeft drie kinderen en invalleerkracht. Zij schreef Verstoppertje in de tempel, over het jaar dat zij in Laos woonde met haar gezin. In het boek staan  verhalen die hetkind eerder publiceerde, maar ook andere verhalen over het land, opvoeden, onderwijs en boeddhisme.