Verveling. De kinderen hangen, zeuren, kibbelen. Volgen ze mijn voorbeeld, of is het andersom?

20 mei 2016

Nynke Bos woont in Laos met haar partner en drie kinderen. De laatste maanden besteden ze aan het ontdekken van een nieuw gebied. Er wordt er niet meer gewerkt en de kinderen gaan ook niet meer naar school. De dagen vullen zich vanzelf. Tot die ene, snikhete dag. 

Ik verveel me. En de kinderen vervelen zich ook. Al maanden gaan ze niet meer naar school. Het is ook maanden geleden dat ik heb gewerkt. We zijn naar het zuiden verhuisd om meer van het land te zien, dat punt gaat goed. We zijn hier ook gekomen om wat vrijwilligerswerk voor een stichting te doen. Een stichting die tot voor kort Engelse les gaf aan kinderen in afgelegen dorpjes. Maar de regering van Laos heeft besloten dit een halt toe te roepen. Witte mensen die onschuldige kinderen slimmer en mondiger maken, dat kan niet goed aflopen. Er zijn voortaan strenge regels en langdradige aanvraagprocedures.

Nu vullen de dagen zich ook zonder school en werk meestal vanzelf wel. De was doe ik dagelijks op de hand, het huis moet natuurlijk schoon, het vullen van het drinkwaterreservoir kost ook zeker een half uur, om nog maar te zwijgen over boodschappen doen op de gigantische markt, lunch en avondeten koken. Dat koken is nog een dingetje. In de keuken is geen fornuis. Wel een rijstkoker en een elektrische wok. Maar die kunnen niet tegelijkertijd aan want dan ontstaat er kortsluiting. We genieten van de tuin, van uitjes, van het dagelijks leven.

Ook de dagen van de kinderen vullen zich op wonderbaarlijke wijze vanzelf. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat spelen ze. Hun spel heeft in deze maanden thuis een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Opeens is er fantasiespel, rollenspel zelfs. De twee oudsten van 3 en 5 vertoeven uren achtereen in hun gecreëerde fantasiewereld. Mijn oudste dochter heeft moeten leren de teugels te laten vieren en compromissen te sluiten. Vadertje en moedertje kan ook worden gespeeld met auto's en ''treinenkindertjes'', zo heeft ze noodgedwongen ontdekt. En mijn zoontje heeft geleerd zijn plek in te nemen zonder vechten, maar met woorden. 'Nee Luus, op mijn manier! Ik heb ook een goed idee!'

Maar vandaag vervelen ze zich. En ik ook. Het is warm, nee, heet. Dat is het al maanden maar vandaag heb ik er last van. Alle spullen die ik aanraak zijn warmer dan ik zelf ben, alsof ze uit een hete vaatwasser komen. Het water uit de kraan is loeiheet omdat de buizen buiten in de zon liggen. Geen zuchtje wind en geen druppel regen. De kindjes zijn plakkerig van het zweet, voor het eerst dit jaar hebben ze warmteuitslag. Misschien zijn wij niet gemaakt voor temperaturen boven de 40 graden. De kindjes hangen lamlendig rond, ze komen maar niet tot spel, hebben zelfs geen zin om in de teil buiten te badderen. Ze hangen, zeuren, kibbelen. Ik vrees dat ze mijn voorbeeld volgen, of is het andersom?

Ik besluit met tegenzin een fietstochtje te maken. Ik neem mijn zoon mee achterop, dat vindt hij heerlijk. Zodra ik opstap ontspan ik en geniet ik samen met mijn jongen van alles wat we onderweg zien. Kippen en koeien op straat, mensen die lachen naar het stralende jongetje. Een scooter vol eenden, een mand met varkens in het zijspan. Een bus vol monniken, een tempel vol vlaggen. Als we langs de Mekong fietsen zie ik een moeder lopen. Een jonge vrouw met een gescheurde vale doek als rok, een kindje zo oud als mijn jongste in de draagdoek op haar heup. Op haar rug draagt ze een tas met misschien wel al haar bezittingen. Ze speurt langs het water tussen het afval, ze bedelt bij de rijstkraampjes. Achter haar aan sloft een meisje, zo oud als mijn oudste. Ik voel tranen branden, het raakt me vandaag. Juist vandaag. Had ik me niet net nog verveeld? En had ik daar zelfs van gebaald? Ik stop mijn fiets naast het meisje en geef haar het enige wat ik bij me heb in mijn mandje. Een appel. Zo'n roodgroene frisse appel waar de vitamines vanaf spatten. Het meisje doet een dansje van plezier en houdt haar schat met beide handen vast.

De rest van de dag heb ik nog steeds niks te doen. En dat is prima.

Nynke Bos woont een jaar in Laos met haar gezin. In augustus opent ze, terug in Nederland, haar praktijk voor kindbegeleiding.