Touwtrekken met Joris en Pieter: de ‘partijdige’ juf maakt het alleen maar erger

8 september 2016

Juf Marieke ziet dat Pieter nog niet zo goed voor zichzelf kan opkomen. Joris gaat er met diens springtrouw vandoor en laat zijn vriendje beteuterd achter. Daar moet iets gebeuren, weet de juf. Een touwtrekwedstrijdje is spontaan en snel bedacht. Maar daarin gaat ze ook iets te kort door de bocht. Haar blog over de partijdige juf: ‘Mijn goede bedoelingen voor het ene kind, zijn een pijnlijke ervaring voor het andere kind.’

Tijdens het buitenspelen komt Pieter bij me. Zijn vriendje Joris heeft zijn springtouw afgepakt. Na een kort gesprekje over spierballen (en hoe nuttig deze kunnen zijn wanneer iemand je besluipt en besteelt) besluiten we Joris op te zoeken. Het springtouw is gauw weer terug bij de rechtmatige eigenaar, maar daarmee is het voor mij deze keer nog niet opgelost.

Pieter is namelijk een jongetje dat veel rekening houdt met de wensen van andere kinderen en nog niet zo goed voor zichzelf kan opkomen. En dan gebeurt het dus zomaar dat iemand er met zijn springtouw vandoor gaat, nog voor hij met zijn ogen kan knipperen. Om hem te laten ervaren dat hij ook ‘in zijn kracht’ kan staan, besluit ik, vrij impulsief, een touwtrekwedstrijdje te organiseren tussen deze twee jongens. Maar al direct twijfel ik of Pieter wel voldoende kracht heeft, of liever: de overtuiging heeft dat hij voldoende kracht heeft. Dat zal de uitslag mijn inziens voor een groot deel beïnvloeden en dus stel ik mezelf de vraag of dit voor hem een succeservaring zal zijn. Nee dus. Voor ik het door heb sta ik Pieter aan te moedigen en uiteraard wint hij hierdoor het wedstrijdje.

Beduusd en beschaamd rent Joris weg en verstopt zich om een hoekje. Oh nee, denk ik en ik ben me onmiddellijk bewust van wat ik gedaan heb. Ik had kunnen voorzien dat een onaangekondigd en onvrijwillig (?) wedstrijdje tot daaraan toe is, maar dat een ‘partijdige’ juf het alleen maar erger maakt. Mijn goede bedoelingen voor het ene kind, zijn een pijnlijke ervaring voor het andere kind.

Ik loop rustig naar Joris toe en ga bij hem zitten op mijn hurken. Ik strijk even over zijn arm en zeg: ‘Oh, Joris, het spijt me zo. Ik heb zoiets doms gedaan en daarmee heb ik jou verdriet gedaan!’ Ik leg uit dat ik Pieter wilde helpen, maar dat ik daarvoor nooit dat wedstrijdje had mogen organiseren. Ik zeg dat ik begrijp dat hij verdrietig is en nogmaals dat het me spijt.

Joris is altijd al een heerlijk en blijmoedig kind geweest, maar nu toont hij ook hoe vergevingsgezind hij is door mijn excuses te aanvaarden, evenals mijn uitgestoken hand. Samen wandelen we naar de deur, de speeltijd is om, we gaan naar binnen.
In de klas houden we opnieuw een wedstrijdje. Joris trekt aan de ene kant en ik aan de andere kant. Omdat ik weet hoe belangrijk samen lachen is wanneer er spanning losgelaten moet worden, zet ik mijn meest theatrale gezicht op en doe ik ongelooflijk mijn best van Joris te winnen, maar helaas zijn mijn spierballen niet opgewassen tegen Joris’ kracht en het touw glipt door mijn vingers. Joris wint, de kinderen vinden het prachtig en juichen voor hem. En daarmee is de lucht weer helemaal geklaard, dat voel ik.

Bij mij echter blijft dit voorval nog dagen in mijn hoofd rond zoemen. Elke keer als ik Joris zie, realiseer ik mij hoe bevoorrecht ik ben; ik ben me ervan bewust dat emotionele veiligheid en het vertrouwen in elkaar diep geworteld zit in onze klassencultuur. En dat betekent dat niet alleen de kinderen zich hierin geborgen kunnen voelen, maar ook de juf als ze eens iets doms doet!

Marieke Schut is leerkracht op de vrije basisschool De Regenboog en blogt op haar eigen site over haar praktijk, op www.beertjepippeloentje.nl