Tijd en ruimte voor een eigen keuze

20 januari 2017

Femke Hendriks is adjunt-directeur op een basisschool en probeert kinderen op school hun eigen ruimte te geven. Haar eigen kinderen gunt ze die ruimte ook, maar dat blijkt toch lastiger. Zo ook op een koude winterdag als zij met haar zoon nieuwe schoenen gaat kopen. 

Dat kinderen zich ontwikkelen in hun eigen tempo en dat zij keuzes maken die voor hen op dat moment het beste lijken, weet ik als geen ander. Werkzaam in het basisonderwijs kom ik regelmatig deze situaties tegen. Ik heb begrip voor hen en waardeer dat boze kind dat aangeeft even een time-out nodig te hebben. Of maak tijd voor het verdrietige kind dat vindt dat haar onrecht is aangedaan in de klas. Meestal hoef ik niet zoveel te zeggen en is tijd en ruimte geven vaak voldoende om daarna weer verder te kunnen in de klas. Ik weet het, maar thuis met mijn eigen twee opgroeiende kinderen voelt de situatie vaak zo anders. Ik ben dan gehaaster, gevoeliger voor hun emoties en vooral gefocust op mijn eigen programma. Deze kerstvakantie was een goed moment om daar verandering in aan te brengen.

De gaten zitten in zijn zwarte Nike sportschoenen. Toen we ze kochten wist ik dat de levensduur van deze schoenen kort zou zijn. Hoog tijd voor nieuwe zou je zeggen. Zoonlief wil exact dezelfde, maar voordat we de winkel in gaan, leg ik uit dat je in de winter degelijke schoenen moet hebben.
Alle schoenen die nog in zijn maat voorradig zijn worden kritisch bestudeerd. 'Nee, geen klittenband; dat is voor kleuters!' 'Ook geen rits aan de zijkant; dat voetbalt niet lekker!' 'Nee, geen opvallende kleuren; dat is voor meisjes'. Samen tellen we de maanden. Drie! Dan mag hij weer op gympies lopen. Helaas, dat argument is voor een elfjarige echt niet te overzien.

Uiteindelijk heeft hij een model aan dat sportief oogt, waterdicht is en warm aan de voeten. Hij loopt door de winkel om te voelen of ze lekker zitten. Ik sta even met de winkeljuf te kletsen als hij terugkomt met in zijn handen zwarte Nike sportschoenen. 'Deze mama!, roep hij overtuigd. Ik zucht en vraag aan de winkeljuf ons even alleen te laten. Opnieuw leg ik uit dat dat geen winterschoenen uit en dat het antwoord nee is. En dan zie ik het in zijn ogen: vastberadenheid. Ik overweeg boos te worden en te zeggen dat hij zich niet zo moet aanstellen, maar ik zeg niets. Hij maakt deze keuze en bepaalt dat hij nog niet zover is. Ik besluit me aan te passen aan zijn keuze.

Zijn modderige zwarte Nike sportschoenen met gaten in de zool worden weer aangetrokken. We bedanken de geduldige winkeljuf en gaan naar huis.

De volgende ochtend heeft het diep gevroren. Met het hele gezin maken we een winterwandeling langs een oude spoorlijn. 'Mam, ik heb koude voeten.' Met een blik zoals alleen moeders kunnen kijken, kijk ik hem aan. Meer hoef ik niet te zeggen. Diezelfde avond lopen we nogmaals de schoenenzaak binnen. Hij pakt de blauwe nubuck schoenen, die gisteren als laatste teruggezet zijn in het rek. 'Deze, mama?', vraagt hij en we rekenen af bij de kassa. Hij had enkel tijd en ruimte nodig voor deze beslissing.

Femke Hendriks is adjunct-directeur van een basisschool en moeder van twee kinderen in de leeftijd van 11 en 13 jaar.