Tess heeft haar eigen onderwijsdroom: 'Pap, mam, luisteren jullie wel naar mij?'

5 mei 2013

Pap, mam, luisteren jullie wel naar mij? Marleen van der Krogt schrijft over haar 8-jarige dochter Tess en de weg die zij samen gaan. Een persoonlijk verhaal over onzekerheid, over idealen, over thuis-nabij Passend Onderwijs en een kind dat daar anders over denkt ... Eén ding weet zij àls moeder na alle ervaringen en ontwikkelingen zeker. 'Deze dochter zal ons nog regelmatig spiegelen.' 

Het is oktober 2010. Met hoge snelheid rijden we over de snelweg, onze dochter Tess en ik. Op weg naar de fysiotherapie. Tess staart uit het raam en zegt: “Mam, die therapieschool, DAAR zou ik graag naar toe willen!” Dat moment trekt het bloed uit mijn hoofd en valt mijn mond droog. Ik knipper een paar keer met m’n ogen, haal diep adem en zeg zo neutraal mogelijk: “Oh, en waarom wil je dat dan zo graag?”

“Ik denk dat ik daar meer vriendinnen kan maken.”

Ik slik en ik denk terug aan haar geboorte. Een geboorte, die geheel onverwacht onze toekomst, hoop en verwachtingen onzeker maakte. Het is september 2004. Een valse start. Tess wordt op mijn buik gelegd met de mededeling: “Het is niet in orde, uw dochter heeft een open ruggetje en we weten niet of ze operabel is” Onzekerheid en Angst nemen bezit van ons. De enorme wond is zichtbaar op haar kleine ruggetje. Haar heldere ogen kijken ons aan.

De dagen duren lang, de vele onderzoeken zijn zenuwslopend, de gesprekken overladen met informatie en daardoor emotioneel, de toekomst onzeker. Tess ligt afgesloten van de buitenwereld, in haar warme couveuse. Het gemis van zo’n klein en lief baby’tje in onze armen is groot. Het team van artsen vraagt ons te kiezen: het Leven van Tess, of de natuur haar werk laten doen waardoor zij overlijdt. Voor ons geen keuze, wij hebben haar die mooie naam gegeven voor een lang leven, niet om haar al zo snel weer te laten gaan. Na een lange en ingrijpende operatie, verschillende infecties, een waterhoofdje, een paar operaties en een drain, leren katheteriseren, mag Tess na vijf weken eindelijk naar huis.

De tijd verstrijkt. Tess groeit. Wij groeien.

Tess heeft een sterk karakter en ontwikkelt zich goed. Alles kan, je moet het alleen wel organiseren. Tess is 18 maanden oud en maakt haar eerste meters in een piepkleine rolstoel. Nieuwsgierig en ontdekkend rijdt zij de wijde wereld in. Een vechter, een bijter, een ontdekker, sociaal slim, inventief en verbaal heel sterk. Alles kan, tot het tegendeel bewezen is. En wij?

Wij hebben een taak! Tess alle mogelijkheden bieden om goed uit “de voeten”  te kunnen in de wereld. Creatief, weerbaar, vol zelfvertrouwen, een volwaardig en goed geintegreerd lid van de samenleving worden. Tess op laten groeien met het bewust-zijn dat zij geen uitzondering hoeft te zijn.

Het is november 2010. Onze overtuiging dat alles kan, wordt bevestigd. Tess op een “gewone”  school, met “gewone” vriendinnetjes. Een bouwverlenging in de onderbouw is nodig voor haar sociaal-emotionele en cognitieve ontwikkeling, de extra ondersteuning van het Rugzakje biedt vele mogelijkheden. De samenwerking met school is uitstekend, we hebben veel overleg en houden elkaar van alles op de hoogte. Iedereen ervaart het Thuis-nabije Passend Onderwijs positief.

Of toch niet iedereen?

Tess heeft het moeilijk op school en moet er hard aan trekken, hebben we dat gezien? Tess wordt steeds stiller in de kring, hebben we dat gezien? Tess raakt steeds verder van zichzelf verwijderd, hebben we dat gezien? Tess heeft moeite met alle aanpassingen, ...? Tess komt steeds verder buiten de groep te staan, ...? Tess besluit niets meer te zeggen in de kring omdat ze bang is het fout te doen, ...?

“Mam, die therapieschool, DAAR zou ik graag naar toe willen!”

Wij - ouders die zoveel meerwaarde zien in inclusief onderwijs - kunnen toch onze dochter niet naar een mytylschool laten gaan? Waar blijven dan onze idealen? Zo ziet de maatschappij er toch ook niet uit?

“Mam, die therapieschool, DAAR zou ik graag naar toe willen!”

“Ik wil niet meer anders zijn”
“Ik ben de enige in een rolstoel”
“Ik kan niet meedoen in de speelzaal”
“Ik wil niet meer naar deze school”

Tess is onze Tess niet meer. Wij hebben het welbevinden van onze kinderen toch zo hoog in het vaandel? Schuldgevoel overmant me. Hadden we dat niet eerder kunnen zien? Hadden we onze idealen van Thuis-nabij Passend Onderwijs niet eerder bij moeten stellen?

Het is december  2012. Vlug trekt Tess haar jas aan, haar tas heeft ze ingepakt. De bus rijdt voor en Tess zoekt haar plek. Vrolijk zwaaiend verdwijnt ze uit mijn zicht. Wie had ooit gedacht dat Tess het zo ontzettend goed zou hebben op haar nieuwe school? De school waar ze zichzelf, binnen korte tijd, weer heeft gevonden. De plek waar ze echt blij en tevreden is. De school waar ze met sprongen vooruitgaat in cognitief en sociaal opzicht. De plek waar zij zich een ster voelt en haar talenten kan inzetten. De school waar ze rolstoelwedstrijden door de gang kan houden. De plek waar zij geen uitzondering is. De school waar iedereen anders is. Een plek vol uitdagingen. Deze school past haar als een jas.

We hebben onze Tess weer terug en de toekomst ziet er mooi uit. Wij zijn de trotse ouders van een dochter die ons een spiegel voor houdt. Een dochter met een eigen mening over wat voor haar echt Passend Onderwijs is. Deze dochter zal ons nog regelmatig spiegelen.

Marleen van der Krogt is schoolleider op De Sterrenwacht in Hellevoetsluis.