'Terwijl ik een stiekeme traan wegveeg, rouwt mijn groep 3 door te doen'

23 mei 2017

Voor haar staat een klein meisje met een pietenpakje aan. Met haar blauwe ogen kijkt ze Mascha Groenman stralend aan. Haar moeder staat achter haar. Haar gezicht is wit. 'Goh, jij hebt al fijn je pietenpakje aan.' Ze knikt blij: juf heeft het gezien. Dan vangt Mascha moeders blik. Ze lijkt breekbaar en sterk tegelijk. 'Gisterenochtend is haar vader overleden.' Ze kijkt intussen naar haar springende dochter. Haar blog: 'Ik val stil.'

Ik val stil. Wat zeg je? Wat doe je? Hoe kijk je?

We wisten dat het ging gebeuren, maar het is me in de korte tijd dat dat duidelijk werd niet gelukt de juiste woorden te vinden. Het Pietje gaat de klas binnen. Fijn, zo'n pietenpakje. Lekker zacht en een geweldige afleidingsmanoeuvre. Dat heeft deze kleine meid slim gedaan.

Groep 3 wiebelt en draait.

Als de kleine meid haar verhaal vertelt valt het stil. 'Hij ligt nu in een kist. En niet meer in het ziekenhuis. Je moet dan aan de zijkant naar binnen. Dan zie je hem. En als je voelt, is hij koud.' Ik vertel over het hart en bloed en wat er gebeurt als dat stopt. Het meiske knikt. 'Zo had mama dat ook verteld.'

Groep 3 roert zich. Een aantal kinderen steekt de vinger op om iets te vragen of te zeggen. Ik vraag het meisje of ze dat nog wil. Ze geeft aan dat dat goed is. 'Misschien ga je vanavond als je gaat slapen in je bed wel dromen. En dan misschien droomt je vader wel dezelfde droom?' Hoopvol kijkt een klasgenootje haar aan. Vertwijfeld schudt ze haar hoofd. 'Ik geloof niet dat dat kan als je dood bent.'

'Als je dood bent, kun je ook niet meer voelen. Of luisteren,' geeft iemand anders aan. Er wordt ernstig geknikt.

'Dan gaat je vader in een kist naar de begrafenis,' voegt een derde toe. 'Nee,' ze schudt haar hoofd. 'Mama wilde dat andere... verbranden... dan heb je nog iets van papa. En dan is hij altijd bij me.'

'Zullen we een grote tekening maken?' zegt een zorgelijk kijkend mannetje in de hoek van het lokaal. 'Groot' geeft in dit geval aan dat het een belangrijke tekening moet worden. 'Ja!' knikt het meisje. 'Daarvan word ik blij.'

Er ontstaat een prachtige samenwerking. En de prachtigste tekeningen. Ik kijk mijn ogen uit. De verhalen erbij zijn mooi, lief en vooral heel erg eerlijk. Terwijl ik een stiekeme traan wegveeg, rouwt mijn groep 3 door te doen. Wat knap toch van ze.

Aan het einde van de tekensessie, laat het meisje mij haar tekening zien. Met voorzichtige eerste schrijfletters staat er groot: voor papa, van mij. 'Ik plak 'm zo in de kist.' Ze demonstreert wat ze bedoelt en houdt de tekening boven haar hoofd ondersteboven vast. 'Als hij dan kijkt, ziet hij hem.' Ik zie haar verwarring. En kan er niets van wegnemen.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog