Statement: 'Laten we onszelf bij voorbaat een tien geven: een excellente gedachte!'

21 december 2014

In de uitzending van Buitenhof van 16 februari werd besproken waarom jonge leraren snel afhaken. De 'meten is weten' tendens werd al snel genoemd. Dat zette Sjaak Scheele aan het denken over de tijd waarin alle kinderen altijd een acht kregen. Bij voorbaat al. Kim van Haeften ging aan de haal met deze gedachte en maakt een statement. 'Laten we gewoon vinden dat we excellent zijn en dat uitstralen!'

Sjaak Scheele schreef een blog naar aanleiding van het programma Buitenhof en dacht terug aan andere tijden: ‘Vroeger op de lagere school werden kinderen beoordeeld op gedrag en vlijt. En alle kinderen kregen een acht. Dat maakte bovendien veel kinderen gelukkig omdat het de hoogste cijfers waren die ze op hun rapport zagen. Slechts bij hoge uitzondering, als een kind constant uit het raam zat te staren of voortdurend kattenkwaad uithaalde, kon het een 7 krijgen. Vlijt en gedrag als attitudescores volstaan.’

Tijdens het lezen van Scheele's blog komt bij mij direct de herinnering aan het traject Pedagogische Tact weer naar boven. Destijds werd mij gevraagd waarvoor ik mijzelf een tien zou geven. Daarna werd gevraagd waarvoor ik een tien zou krijgen als ik een brief moest schrijven in de toekomst.

Nu denk ik: Zullen we onszelf en vooral de kinderen komend schooljaar alvast een tien geven voor inzet en gedrag? Zodat we weer meer plezier gaan krijgen in het lesgeven en het ontwerpen van prachtige lessen? Zullen we dan met zijn allen niet gaan uitblinken of ''excellent'' worden?

De toetsen en plannen hangen in onze nek, we worden er krampachtiger van en stralen dat vast - zo nu en dan - uit. Kunnen wij als leerkracht dan nog wel uitblinken? Is die ruimte er, en durven we hem nog te nemen?

Ik niet zo. Ik dacht en hoopte dat ik stoerder was. Mijn leeftijd en ervaring leert dat het een beetje van het een en een beetje van het ander is of kan zijn.

Zo merkte ik in een vergadering op school afgelopen week, dat alles te maken heeft met verbinding: verbinding krijgen en vinden. Met je kinderen, de lesstof, de ruimte, de wereld om je heen. Dat maakt dat alles interessanter wordt. Kinderen willen - mits er verbinding is - graag hard hun best doen. Kinderen staan niet 's ochtends met de gedachte om minimaal te gaan presteren. En leerkrachten ook niet.

Zullen we dan stoppen met praten over cijfers die omlaag gaan? Met praten over het gemiddelde van Nederland, het gemiddelde ten opzichte van onze populatie, ten opzichte van het afgelopen jaar en ten opzichte van de de volgende vakken..? Om onszelf altijd maar daarna de vraag te stellen hoe we dat 'gemiddelde' dan weer gaan verbeteren?

Laten we gewoon vinden dat we excellent zijn en dat uitstralen! Laat kinderen dat voelen, overnemen en in een flow komen! Een flow met jou, de omgeving en de lesstof! Dan laten wij met z'n allen zien wat we kunnen, dat wij vertrouwen hebben en daar trots op zijn!

Ik zeg: Wat een excellente gedachte!

Kim van Haeften is lerares op basisschool De Torenuil in IJsselstein.