Slotblog corona: 'Verwarring. Ook dat mag er zijn.'

4 juni 2020

Rob Bekker breidt een einde aan zijn 'coronadagboek'. Hij maakt de balans op: wat hebben zijn dagboekaantekeningen en deze blogreeks met hem en zijn omgeving gedaan? 'Het noteren heeft zijn goede werk gedaan. Morgen zie ik de helft van mijn mentorklas, overmorgen de andere helft. Daar kunnen geen woorden en geen beelden tegenop.'

1.

We voelden half mei behoefte aan echte ontmoeting aan twee kanten van de glazen muur. Een van mijn taalgezellen had zich in de tweede week al voorgenomen om nooit meer een hekel aan school te hebben.

Waartoe zouden we voortaan anderhalve meter uit elkaar willen leven, lieven, lozen? Verliefd, verloofd, verlept. Ik vind dat sneu voor de jeugd.

Ik wil iets doen waar ik moe van word; op mijn stoel ontwikkel ik me tot chroniqueur van mogelijkheden nu, in mijn coronablogserie. Liggend op het bed naast de werktafel lees ik mijn pauzes, 2500 bladzijden al, en als het op is, wandel of wankel ik naar Boekhandel Bijleveld om voor 120,97 aan boeken te kopen. Ieder van ons krijgt van onze werkgever 100 euro aangeboden: #nuovochallenge #supportyourlocals.

Voor welke wereld zijn we onszelf aan het beheersen? In mijn boek knijpt een jongere een tube tandpasta leeg en zegt dan tegen een oudere: 'Dat ben jij, je kunt niet meer terug.' Hoe kan iets helder onomkeerbaars ook verwarrend zijn? Een strakblauwe lucht vult mijn gehele gezichtsveld, ik hoor uiteenlopende vogels aan de voorkant van het huis. De trossen aan de Laburnum zijn dertig centimeter lang, ze zijn heerlijk van geur.
De natuur zou een maand voor lopen maar hier in de tuin geen week, geen dag. Hij bloeit steevast in de examentijd, ook zonder examens dit jaar op 12 en 13 mei het mooist.

Hoe lang blijf ik noteren hoe ik Corona Projex beleef? Wat er (met mij) gebeurt in de weken in isolatie wordt helder in de verhalen tot nu toe. Gevoelens en gedachten die velen hebben gehad, en op het moment van publicatie deels al vergeten zijn, en die men lezend over weken geleden niet meer als urgent ervaart – ik kan me er alles bij voorstellen dat de redactie van hetkind me daar op bevraagt. Voor mezelf wel belangrijk in biografisch perspectief... Kan ik niet verlangen dat anderen die hun tijd hard nodig hebben voor hun eigen reflectie en voorbereidingen ook nog tijd maken om te lezen over ‘toen’. In gesprek met de deelnemers van mijn eigen traject Pedagogisch Tact Elke Dag met Martijn Galjé op ITHAKA hoor ik van alle deelnemers dat ze niet eens aan eigen reflectie toekomen hoewel ze dat juist wel als zinnig benoemen. Maar waar haal je de tijd? Het wordt (en blijft?) een voornemen. Ook dat mag er zijn.

Hoewel ik flink heb gesneden in mijn dagboekaantekeningen ziet de lezer vooral hoe het isolement van de schrijver meer en meer de tekst over-neemt. Dat is ook precies het belang om het te noteren. Zo saai was het.
Hoewel niet daartoe aangesteld ben ik een chroniqueur van een blik- vernauwende tijd geworden. Bovenóp die tijd die niet bij te houden is. Dus ik haal de actualiteit niet meer in. De redactie redt me met het verzoek om er een eind aan te breien. Opgelucht zeg ik: gelukkig… ik hoef niet meer .

2.

Ik droomde misschien nog dit: 'Vragen vinden, oprapen, uit de lucht pakken, laten opkomen.'

Q: Hoe is het om minder prikkels binnen te krijgen en uit te zenden?
A: Prikkels zijn ons leven, meester, ik nu oefen voor de dood.

Q: Hoeveel lees je?
A: De gebarentolk vertelt alles wat ik nu moet weten.

Q: Hoe houd je pauze?
A: Dat is anders nu: de pauze houdt mij.

3.

Ik stop met dit document. Het noteren heeft zijn goede werk gedaan. Morgen zie ik de helft van mijn mentorklas, overmorgen de andere helft. Daar kunnen geen woorden en geen beelden tegenop. Luistertijd.

Rob H. Bekker werkt ruim 33 jaar op de internationale schakelklassen in Utrecht. Sinds drie jaar heeft de school de naam ITHAKA (uitgeschreven: Ieder Team Heeft Alles Kan Alles )