'Siem is gehandicapt en vraagt extra zorg en aandacht. Ontneem ik zijn oudere broertje Jorrit nu het kind zijn?'

23 maart 2015

Nynke Postuma blogt over haar leventje met Siem. Siem is een lieve, schattige maar vooral ook ondeugende meervoudig gehandicapte jongen van 6 jaar. Dat vraagt extra zorg en aandacht, waarbij zijn broertje Jorrit (8) misschien wel eens in de vergetelheid zou kunnen belanden. Of juist te zeer betrokken wordt en ongewenste lasten draagt. Nynke stekt zichzelf vragen. Ontneem ik Jorrit het kind zijn? Kan hij wel op een gezonde manier volwassen worden? Maar Jorrit zelf draagt de antwoorden. Lees maar...

Jorrit komt uit school en heeft een werkblad van de aardrijkskundeles bij zich. De les gaat over beroepen. Op het blad wordt ook gevraagd of de kinderen wel eens klusjes doen en wat ze dan doen. Jorrit heeft bij die vraag ingevuld dat hij meehelpt met Siem. Slik, dat ziet hij als "klusjes"… dat doet pijn en komt binnen…

De afgelopen jaren wilden we niet dat Jorrit “last” zou hebben van een meervoudig gehandicapt broertje. Is dat ook gelukt dan? Nee, niet helemaal zoals we zouden willen. Siem is veel ziek geweest wat ervoor zorgde dat we regelmatig acuut moesten reageren. En tja, een ziekenhuisopname van Siem had ook gevolgen voor Jorrit. Ja, Jorrit heeft wel moeten leren hoe om te gaan met uitgestelde aandacht en ook was hij al jong behoorlijk zelfstandig. Maar werkelijk in de praktijk helpen met de verzorging van Siem... nee dat vroegen we heel bewust niet.

De afgelopen maanden ben ik daar anders over gaan denken. Bijvoorbeeld als Jorrit en Siem samen aan tafel een boterham zitten te eten. Is het dan zo erg dat ik Jorrit vraag om Siem een stukje brood te geven? En is het zo erg dat ik Jorrit vraag het speelgoed van Siem op te ruimen terwijl ik Siem in bed leg (zodat we daarna nog even tijd hebben voor een spelletje)?

Ontneem ik Jorrit nu het kind zijn? Kan hij dan nog wel op een gezonde manier volwassen worden? Of leer ik hem juist dat het goed kan zijn om een ander te helpen? Dat dat een fijn gevoel kan geven? Vergroot ik zijn gevoel voor verantwoordelijkheid? Mag hij zo ook leren zijn grenzen aan te geven? Dat is wel de achterliggende gedachte nu ik Jorrit wat vaker vraag te helpen. Na het lezen van het ingevulde werkblad begin ik er weer over te twijfelen. Ik moet er maar een nachtje over slapen…

De volgende dag komt het antwoord als vanzelf. Jorrit komt enthousiast uit school en vertelt dat hij bij de taalles een blog heeft geschreven over zijn leventje met Siem. Thuis gaat hij hem op de computer typen. Een uur later laat hij mij met een trotse snoet zijn eerste blog lezen.

Ik maak me om Jorrit in zijn rol als grote broer meteen veel minder zorgen. Volgens mij heeft Siem een hele betrokken broer die zijn mening durft te geven, prima zijn eigen weg weet te vinden en ook nog eens heel trots is op zijn kleine broertje! Lees zelf maar…

Ik ben Jorrit (8 jaar) mijn gezin bestaat uit : mijn moeder Nynke (37 jaar) mijn vader (42 jaar) en mijn  broertje Siem (6 jaar). Mijn broertje Siem is gehandicapt, hij kan niet praten.

Siem begint al steeds meer ja te zeggen. Als we tegen hem zeggen wil je tv kijken? of wil je buiten spelen? zegt hij ja of is hij heel opgewonden. Hij kan goed laten merken wat hij wil. Nu zijn papa, ik en mama hem papa aan het leren. Zeg eens pa zeggen we dan op hoop dat hij het ook probeert.                                                                             

Afgelopen weekend heb ik bij Siem op de kamer geslapen. Het was erg leuk en gezellig (het samen naar bed gaan en het samen opstaan). S avonds hadden we nog even gezellig gekletst tot we in slaap vielen. 

Siem slaapt beneden en daarom waren er een paar dingen anders. S avonds hoorden we papa en mama tv kijken. En ´s ochtends…  o nee dat hoor ik gelukkig niet op mijn kamer. Tok, tok, tok, het waren de kippen!

Ik vind het van de ene kant wel fijn met Siem als broertje maar van de andere kant niet. Want als Siem nou gezond was geweest dan hadden we samen kunnen spelen dat kan nu ook wel maar dan anders. Maar ik kan wel bij hem logeren. En ik ben als broer super trots op hem!

Nynke Postuma is leerkracht op De Ranonkel in Someren. Ze is getrouwd met Ralph en moeder van twee jongens, Jorrit (8) en Siem (6). Siem is een lieve, schattige maar vooral ook ondeugende meervoudig gehandicapte jongen van 6 jaar (ontwikkelingsniveau tussen de 15 en 18 maanden). Jorrit is een bedachtzame jongen van 8 en neemt ons mee in al zijn gedachtes. Ons leventje verloopt soms heel rustig en soms heel hectisch. Maar hoe het ook gaat, het gaat altijd op zijn "Siems"! Over ons leventje met Siem ben ik een blog begonnen. Keep it Siemple!