Plankenkoorts

22 augustus 2017

Als leerkracht kun je veel vertellen over hoe de wereld en het leven in elkaar zit, maar als het op ‘echt’ leren aankomt, gaat niks boven de eigen ervaring. Zo bereidde Marlie Hollands - werkzaam op basisschool De Catamaran - een podiumoptreden voor met haar groep 2-3. Sommige kinderen kregen plots de zenuwen...

Jara kijkt me met grote ogen aan: ‘Ik vind het eng juf!’, zegt ze. Het is de ochtend voor ons podiumoptreden ter afsluiting van het thema ‘Vertel mij het mooiste verhaal’. In groep 2-3 hebben we ons gestort op het verhaal van Odysseus en de Sirenen.

Jara heeft een hoofdrol en een aardige lap tekst om voor te dragen op het podium. Ik snap dat ze bang is en probeer haar gerust te stellen met wat ik uit ervaring weet: plankenkoorts is het leed dat je lijdt van tevoren. Als je eenmaal bezig bent doe je gewoon je ding en gaat het meestal goed.

Sommige jongens laten met veel bravoure weten totaal niet zenuwachtig te zijn. Ik geef ze een high-five. Heel fijn dat jullie niet zenuwachtig zijn. 'Maar ik ben het wel!', roep ik uit. Voor andere kinderen is dat het sein om te vertellen dat zij het ook best spannend vinden. Ik deel opnieuw high-five’ s uit: 'We hebben samen de zenuwen, maar we gaan het gewoon doen vanmiddag! Het wordt een mooie voorstelling!'

En natuurlijk werd het dat. Jara overwon haar angst en speelde haar rol met verve. Het publiek was geroerd door het gezang van de Sirenen en Benthe riep precies op tijd: 'land in zicht!'
De enige die uit zenuwen iets anders deed dan anders, was ik. Maar de kinderen raakten daar gelukkig niet door van slag. Een paar kinderen keken me alleen even verbaasd aan: 'juf, wat doe je?!' Maar ze bleven vervolgens onverstoorbaar doen wat we al die weken met veel plezier hadden geoefend. Wat was ik trots op ze.

Eenmaal terug in de klas hebben we het gesprek over plankenkoorts voortgezet. Ditmaal konden kinderen hierover op grond van hun eigen ervaringen vertellen, en ze raakten er niet over uitgepraat. Ilvy was verrast dat ze het inderdaad zo had gevoeld: eerst was er een naar gevoel in haar buik, maar toen ze eenmaal op het podium stond was dat opeens weg. Omgekeerd zei Alek: ‘Ik was eerst niet zenuwachtig, maar toen ik de groep voor ons zag optreden, dacht ik: Oeps, straks moeten wij. Als dat maar goed gaat!’ En Imari zei onder instemmend gejuich: ‘Juf, ik wil nu meteen wéér dat podium op!’

Ik vond het bijzonder, dit gesprek over plankenkoorts, voor en na ons optreden. Als leerkracht kun je veel vertellen over hoe de wereld en het leven in elkaar zit, maar als het op ‘echt’ leren aankomt, gaat niks boven de eigen ervaring en om die dan met je klasgenoten te kunnen delen. Het is de kunst van het onderwijzen om dat soort ervaringen te faciliteren. En het is de schoonheid van ons vak om van heel dichtbij mee te maken hoe kinderen daarvan groeien.

Marlie Hollands is leerkracht op basisschool de Catamaran.