Pesten als dekmantel: hoe subtiel kan het in de praktijk zijn...

11 november 2012

De advertentie die de ouders van de overleden Tim  begin deze week plaatsten in de krant, heeft veel mensen aangegrepen. De impact van pestgedrag kent een vernietigende kracht. Nickel van der Vorm sprak met een moeder die een ervaring met hem deelde die zij dezer dagen had op de school van haar kinderen.  'Ik realiseer me hoe moeilijk en gecompliceerd het fenomeen pesten is.' Nickels weergave van haar ervaring: 'Hoe subtiel kan pesten zijn?'



Donderdagochtend. Mijn vaste ochtend waarop ik als moeder de school van mijn kinderen help. Eerst helpen bij het lezen van kinderen uit groep 4. In kleine groepjes. Dan in de bieb, nieuwe boeken kaften en archiveren. Natuurlijk wordt er tussendoor behoorlijk gekletst door de aanwezige ouders.

Misschien wel door het incident van de 20-jarige Tim die deze week zelfmoord pleegde, spraken we vanochtend over pesten. De zelfmoord haalde de landelijke pers, omdat de ouders van Tim zijn afscheidsbriefje in de rouwadvertentie plaatsten. Daarin zegt Tim dat hij zijn hele leven gepest is.

De relatief kleine school van mijn kinderen (250 leerlingen) kenmerkt zich door een hoge mate van verbondenheid tussen alle leerlingen en leraren. Eigenlijk kent iedereen iedereen bij naam.  Het is heel gebruikelijk dat leerlingen uit verschillende (leeftijdsgroepen) met elkaar een vak of activiteit volgen en sociale vaardigheden is een van de pijlers van het curriculum. Op deze school wordt niet gepest . . .

Nou dat valt tegen, wist een moeder overtuigend te vertellen. Er is een jongen, Aad, die al jaren structureel Bas uit een lagere klas pest en dat onlangs zou hebben uitgebreid naar de zusjes van Bas.

“Vreselijk”, “en dat de school er niets aan doet”, “ze zouden toch”, “zie je wel, we moeten hier iets van zeggen, dit kan zo niet langer!”.

Ik realiseer me hoe moeilijk en gecompliceerd het fenomeen pesten is, en meng me niet in het gesprek. Mede omdat de stelligheid waarmee het verhaal gebracht wordt voor mij niet past bij de zorg die er voor de kinderen is op deze school. Ik twijfel. Al jaren gepest? Echt?

Even later raak ik betrokken bij een gesprek waar ook de directeur van de school bij is. Zij vertelt dat er een jongen is, die thuis niet durft te vertellen wat er op school niet goed gaat en als dekmantel gebruikt dat hij zo gepest wordt. Als dader noemt hij de sterk autistische Aad uit groep 8, waarvan iedereen, ook de leerlingen,  weet dat hij een gebruiksaanwijzing heeft. Ik knoop beide verhalen aan elkaar en denk: Ik ben blij dat ik niet in de schoenen van de directeur sta, die de met hun oordeel klaar staande ouders moet opvangen, het inzicht moet hebben hoe het zit in de 'pest-relatie' tussen Aad en Bas en waarschijnlijk een pedagogische boodschap heeft te brengen aan de ouders van Bas . . .

Zo subtiel kan het zijn . . .