Over eigen verantwoordelijkheid: 'Begrijp ik het goed dat jij vandaag te laat op school wil komen?'

14 augustus 2014

Alle tijd had de dochter (5 jaar) van Nicole Wouters nadat ze uit de douche kwam. Haar broertje werd meerdere keren uitgedaagd, maar van aankleden kwam niets terecht. Het was inmiddels al bijna acht uur en er moest nog gegeten worden voordat de kinderen om half negen op school moesten zijn... Nicole laat het gebeuren en wacht af wat er gebeurt. 'En toen brak ze, dikke tranen van verdriet.'

Zulke ochtenden heb ik al vaker meegemaakt en ze leveren steeds stress en strijd op. Want ik wil natuurlijk dat mijn kinderen op tijd op school komen. Ik wees mijn dochter op de klok en vertelde haar nogmaals dat we altijd vertrekken als de wijzer op het hondje staat.

'Begrijp ik het goed dat jij vandaag te laat op school wil komen?', vroeg ik haar uiterst rustig. 'Jij moet mij aankleden!' riep ze me na. 'Ik ga alvast naar beneden want als we jou met twee mensen aan gaan kleden verliezen we nog meer tijd.' Hier is ze het natuurlijk niet mee eens maar zij besefte ook wel dat ze geen andere keuze had. Ze kleedde zichzelf uiteindelijk aan, smeerde haar brood en besloot, in het kader van tijdgebrek, maar één boterham te eten in plaats van twee.

Om half negen had ze nog steeds de hoop dat ze op tijd op school zou komen. Al verloor ze onderweg haar hoop wel toen ze vaders en moeders van haar schoolgenootjes al terug naar huis zag lopen. Op school aangekomen zag ze dat haar klas al in de kring zat, dat de dag was begonnen.

En toen brak ze. Dikke tranen als ze beseft wat het gevolg is van haar treuzelgedrag. Stiekem breek ik ook als ik mijn meisje zo zie, maar ik wil dat niet aan haar laten merken. Na haar getroost te hebben wens ik haar een fijne dag. Het was een pittige les voor haar maar het heeft zijn vruchten afgeworpen. Sinds die dag gaat ze ’s morgens als een speer.

Maar gisteren was het haar broertje die wat meer tijd nam voor zijn ochtendritueel. Mijn dochter was helemaal klaar toen de grote wijzer bijna op het hondje stond. Ze spoorde haar broertje aan om op te schieten, want ze wilde niet te laat komen. Maar die liet zich niet opjutten door zijn grote zus. 'Dan ga ik alvast naar school mam, komen jullie ook zo?', zei ze.

Slik, mijn dochter van vijf wil alleen naar school lopen. En ik weet zeker dat ze het kan. Maar in mijn hoofd hoor ik een stemmetje: 'Je laat een kleuter toch niet alleen naar school lopen?!' En toch wil ik haar niet belemmeren, haar niet remmen in haar autonomie om haar eigen oplossingen te bedenken of in haar competentiegevoel. Ze weet dat ze het kan en ik wil haar laten merken dat ik vertrouwen in haar heb, dus ik zeg: 'Is goed schat, ik zie je zo.'

In mijn hoofd hoor ik haar al op het schoolplein roepen: 'Ik mag lekker alleen naar school lopen!' En het stemmetje in mijn hoofd roept nóg harder, het bedenkt zelfs wat die andere moeder ervan zal denken... Snel trek ik bij mijn zoontje zijn schoenen en jas aan, de rest komt straks wel. Ik zie mijn dochter nog lopen aan het einde van de straat. We volgen haar. Als we op school aan komen zie ik dat ze haar tas al uitgeruimd heeft, haar jas aan de kapstok heeft gehangen en vol trots in de kring zit te wachten. Die trots is onbetaalbaar. Ik geef haar een dikke kus en wens haar een fijne dag.

Nicole Wouters is leraar op basisschool Klinkers in Tilburg.