Opvoedzorgen: 'Niemand heeft er ooit aan gedacht dit kind te vragen wat híj nodig heeft'

21 maart 2016

Mascha Groenman herinnert zich haar eigen onzekerheid en vragen als moeder, als ze luistert naar de ouders van een van haar leerlingen. Net als haar zoon destijds heeft dit kind hulp nodig, maar verbaast zij zich over de weg  die vanuit Centrum Jeugd & Gezin wordt ingeslagen. Nu krijgen ook deze ouders te horen dat het aan hun opvoeding ligt. Terwijl de wezenlijke vraag eigenlijk ook verkeerd is geadresseerd. Haar blog: 'Niemand heeft er ooit aan gedacht dit kind te vragen wat híj nodig heeft.'

Het is ruim elf jaar geleden toen ik met Man, Dochter in de maxi-cosi en een bozige Zoon het gebouw van de GGD betrad.
We kwamen omdat onze Zoon niet goed in zijn vel zat. We hadden (nog) niet de juiste tools en zo vaak sloegen we de plank mis… Wij wilden weten wat er met het mannetje aan de hand was, wat hem zo boos, dwars, overstuur en overprikkeld maakte. Het was pas het eerste stationnetje van onze tocht langs velen.

We mochten in een kamertje plaatsnemen, alwaar een oudere dame haar lippen stijf op elkaar kneep en ons hoofdschuddend in zich op nam. Zoon lag op de grond te kronkelen van ellende, Dochter schommelde vredig in de maxi-cosi heen en weer en wij wachten af. De dame stak van wal. Man haakte af toen ze besloot dat video-home training het allerbeste was voor ons. Omdat 'het eigenlijk altijd fout gaat bij de ouders en in de opvoeding.'

Ik was nog jong en ik vond het moeilijk mijn kind te bieden wat hij nodig had, simpelweg omdat ik het niet begreep. Als baby sliep hij niet, dronk hij slecht aan de borst en liet hij zich niet troosten. Als peuter krijste hij de boel bij elkaar wanneer ik niet duidelijk genoeg was. De omgeving bemoeide zich er ook nog eens gezellig mee met uitspraken als: 'Breng maar een weekje hier, dan piept hij wel anders.' En: 'Geef dat kind zijn pilletje eens.' Tot: 'Zachte heelmeesters… '

Ik was er niet mee geholpen. In tegendeel. Ik raakte er meer en meer onzeker van. En om onszelf een eerlijke kans te bieden, zocht ik professionele hulp. De dame met de samengeperste lippen deed alsof ik het kind was en keurde mijn kind geen blik waardig. Ik voelde me klein, onbegrepen en verdrietig toen we onverrichter zaken de maxi-cosi in de auto zetten, een onwillig kind in de gordel snoerde en vertrokken. Dit was een doodlopende weg. Maar wat dan? Hulpverlenersland is vreselijk.

De wijkverpleegkundige zette ons op het spoor van een particuliere kinderpsychologe. Zij testte Zoon, en stelde een voorzichtige, voorlopige diagnose en bood ons voldoende handvatten om voort te kunnen. Het zorgde er tevens voor dat ik mij gehoord en meer capabel voelde.

Een poos geleden zat ik met ouders om de tafel. Zij vertelden mij dat ze ondersteuning kregen door het Centrum Jeugd & Gezin. Dat kregen ze, omdat ze hulp nodig hadden voor hun kind. Dus voerden zij gesprek na gesprek en vertelden ze mij dat het aan hun opvoeding lag. Voorzichtig suggereerde ik dat ik dacht dat er misschien iets met hun kind zou kunnen zijn. Beiden knikten. Ik vroeg wat de mensen van Jeugd en Gezin daarover gezegd hebben. Daar moesten ze lang over nadenken om te concluderen dat die hun kind eigenlijk maar één keer gezien hadden, twee jaar geleden.

En eigenlijk ben ik verbaasd dat ik daar dan weer verbaasd over ben. Niemand heeft er ooit aan gedacht dit kind te vragen wat HIJ nodig heeft.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog