Ontmoeting met Dennis: 'Ik staar de veerkracht in de ogen'

16 maart 2015

'Wat is dat voor een boek dat u aan het lezen bent?' Geert Bors vertelt over een ontmoeting in de trein. Het boek dat hij leest, 'Dennis, de schrik van de school', trekt de aandacht van een medepassagier.  De jongen vertelt over zijn eigen levensloop en Geert herkent iets. Levenslust. Veerkracht. 'Hij doet zijn verhaal, dat eindigt bij pleeggezinnen, weglopen, de straat, politie, justitie.' Dan kondigt de conducteur station Driebergen-Zeist al aan.

“Wat is dat voor een boek dat u aan het lezen bent?” Van Arnhem tot Ede-Wageningen heeft Dennis, de schrik van de school op het tafeltje tussen ons in gelegen. Wanneer ik net weer aan het onderstrepen ben, komt die vraag. Ik kijk op en zie een jongen van nog geen vijftien.

Ik vertel over leerkracht Beate Letschert, die zich geplaatst ziet voor een lastige groep die dat schooljaar alleen al een half dozijn leraren versleten heeft. En over hoe haar eerste confrontatie is met Dennis, de zelfbenoemde “Schulschreck”: hij bekogelt haar met stiften, maar zij laat zich niet verleiden tot een reactie. Wanneer Dennis provocerend laconiek zijn pennen weer opraapt, vraagt ze hem te blijven om haar te helpen om de overheadprojector scherp te stellen. Dennis is even uit het lood geslagen: zo serieus neemt nooit iemand hem. Het vormt het begin van een half jaar onderwijs vanuit bemoediging.

Mijn overbuurman knikt. “En waarom zet u strepen?” Er ontspint zich een gesprek, waaruit blijkt dat de jongen in een jeugdinrichting zit. In grove pennenstreken doet hij zijn verhaal, dat eindigt bij pleeggezinnen, weglopen, de straat, politie, justitie. Hij vertelt over waar hij zit, wat hij leert, wat hij hierna wil. En nu reist hij voor zijn tweewekelijkse weekendverlof naar zijn moeder.

Wat me opvalt, is hoeveel vragen ik krijg. Ik begrijp opeens beter wat Marcel van Herpen bedoelde toen hij schreef over India, over een jonge bedelares aan zijn autoraam, bij wie hij levenslust zag toen hij met haar in een spel verzeild raakte, en hoe een net zo jong koorddanseresje een dag later zich gedroeg als een circusdier en geen enkel teken van diezelfde vitaliteit toonde. Ik had het zo hard gevonden, dat de Indiase NGO waarmee hij werkt, veerkracht tot het onderscheidende criterium maakt om te bepalen of een kind gebaat is bij hun programma. Nu staar ik die veerkracht in de ogen.

De trein remt af. Driebergen-Zeist. “Hou je van lezen?”, vraag ik. “Lijkt je dit boek wat?” Als hij bevestigend antwoordt, noteer ik snel zijn mailadres en beloof ik hem een niet-onderstreept exemplaar. Ik heb het gevoel dat ons gesprek nog niet af was.

Geert Bors, redactie NIVOZ / hetkind

Meer lezen over Beate Letschert en het 'bemoedigen' van kinderen? Lees hier deze hetkind favoriet: http://hetkind.org/2013/11/28/kinderen-gedragen-zich-niet-volgens-verwachtingen-en-prijzen-helpt-niets/