Onderpresteren: ‘Laten we als leerkracht alsjeblieft het vuur in deze kinderen blijven aanwakkeren!’

24 maart 2017

Als kind was Lotte Meekers een leerling die prima meekwam met het gemiddelde. Maar nu ze als volwassene gitaarles neemt en blijkt dat ze (door eerdere lessen) een voorsprong heeft op haar medeleerlingen, ervaart ze wat het is om uit te blinken, maar niet op te willen vallen. En dan voelt ze de link met al die kinderen die ze in haar carrière tegenkwam van wie ze weet dat ze onderpresteerden. Haar oproep: ‘Laten we als leerkracht alsjeblieft het vuur in deze kinderen blijven aanwakkeren!’


Na jaren een beetje aanrommelen op de gitaar vond ik het welletjes. Nu was het toch echt eens tijd om het goed aan te pakken en les te gaan nemen. Prompt ligt er na die gedachte een folder op school, voor leerkrachten die graag gitaar willen spelen in de klas. Perfect, precies wat ik zoek! Misschien dat er samen met mij nog wel meer leerkrachten mee willen doen. Mijn gedachte is immers al jaren dat er te weinig muziekles in het onderwijs wordt gegeven. Ik ga een oproep doen. Uiteindelijk geven acht leerkrachten zich bij me op. Ik krijg het voor elkaar dat we les gaan krijgen op de woensdag en ook nog eens op school, wat een luxe!

Ik sta te popelen om een start te maken. Helaas vallen de eerste weken af vanwege mijn rug. Maar ik word enthousiast van de verhalen over de lessen. De verwachting is dan ook hooggespannen wanneer ik plaats neem tijdens de eerste les. Ik was even vergeten dat de meesten beginners zijn. Na de eerste tien minuten is mijn enthousiasme al redelijk weg. Het verschil tussen mij en de rest is wel erg groot... maar ik pep mezelf op. Goed? Ik? Nee joh, heb mezelf een paar akkoorden aangeleerd. Dat gepingel van mij stelt niks voor! Bovendien kan ik niet tokkelen, dus kan ik me daar op storten.
Zo geef ik mezelf allerlei aansporingen om gemotiveerd te blijven. Ik had me hier immers zo op verheugd. Les twee ga ik vol goede moed in. Ik heb besloten dat ik het als mooi meegenomen zie wanneer ik iets nieuws leer. Ook kan ik deze 45 minuten als oefentijd gebruiken. Dus ik begin lekker wat te proberen met de uitgedeelde opdrachten voor deze week. Al gauw komen er opmerkingen: ‘Ja hallo, zo goed ben ik niet hoor!’ ‘Getsie, zit ik naast jou....’ ‘Kan jij niet ergens anders gaan spelen?’ ‘Dit gaat me nooit lukken!’ Grappige opmerkingen, maar toch doen ze iets met me. Onbewust ga ik heel zachtjes spelen en laat ik die les niet zo veel meer van me horen. Ik houd me een beetje op de achtergrond.

En ineens besefte ik voor het eerst in mijn leven hoe het kan voelen voor een kind dat meer aan kan dan de rest van de groep....

AU! Die raakte een gevoelige snaar!
Ineens dat "AHA-gevoel", zeg maar.
Zat ik ineens op de stoel van het kind.
Dat alles meestal wel erg makkelijk vindt.
Vreemd om te ervaren dat wat jij goed kan,
de ander (nog) niet kan evenaren.
Als volwassene kun je opmerkingen goed incasseren.
Als kind ga je dan liever onderpresteren.
Je wilt namelijk niet anders zijn.
Geen afgunst voelen of venijn.
Terwijl je eigenlijk wilt stralen.
Een nog hoger doel behalen.
Je wilt je niet beter voordoen dan de rest.
Straks val je erbuiten of word je gepest.
Diep van binnen blijf je begeren,
dat de rest het snel zal leren.
Tot die sta je "uit".
Niemand weet het.
Je schreeuwt, zonder geluid...

Als kind heb ik deze ervaring nooit hoeven beleven. Ik kwam prima mee met het gemiddelde. Nu ervaar ik als 37-jarige een eye opener van heb-ik-jou-daar. Ik was voor het eerst van mijn leven ergens "beter" in dan de rest. Alleen duurde dat gevoel van trots maar akelig kort. Het is eenzaam aan de top. Dus laten we als leerkracht alsjeblieft het vuur in deze kinderen blijven aanwakkeren: het mag niet gloeien, laat staan doven. Het moet gloeiend heet zijn.

Leer ze vliegen, ook wanneer zij een eind alleen voorop moeten gaan...
Laat ze vol trots hun vleugels uit kunnen slaan!

 Lotte Meekers is leerkracht van groep 5 op de Geert Groteschool in Zwolle.