Nee is nee. Of mag je na vier keer 'nee' toch nog 'ja' zeggen?

12 juli 2018

‘Mam, mag ik vandaag mijn slippers aan mee naar school?’, vraagt de zoon van Nicole Wouters. Het is een hete dag, dus zijn vraag is begrijpelijk, maar Nicole geeft de voorkeur aan wat steviger schoeisel. Moet ze hem zelf maar laten ervaren waarom de slippers onhandig zijn of erop aandringen dat het echt niet kan? Een moeder in twijfel. 

Maandagochtend, half acht. Ik ben net uit de douche en kleed me aan. Het belooft een warme dag te worden. Ik ben niet helemaal in mijn hum. Er spelen wat dingetjes en ik zit veel in mijn hoofd.

‘Mam, mag ik vandaag mijn slippers aan mee naar school?’ vraagt mijn zoon. ‘Nee, slippers zijn voor thuis’. Meteen merk ik weerstand bij mijn zoon. Hij haalt allerlei argumenten aan om te onderbouwen waarom hij vindt dat hij zijn slippers aan mag naar school. Alle kinderen in zijn klas hadden volgens hem slippers aan, hij kan er echt goed op lopen en hij vindt dat hij er zelfs goed mee kan rennen. ‘Dus mag het?’
‘Je had het zojuist al gevraagd en toen zei ik ‘nee’ en nu zeg ik nog steeds nee en als je het dadelijk vraagt is mijn antwoord weer nee’. Ik zie de frustratie bij hem toenemen.

‘Maar mama, je snapt toch wel dat als het zo’n warm weer is dat die sandalen dan te strak zitten en dat ik dan gewoon mijn slippers aan wil.’ Ik bedenk me dat ik wel erg kort door de bocht ging met mijn ‘nee’, hij heeft waarschijnlijk net wat meer uitleg nodig om te begrijpen waarom het niet mag. Dus leg ik hem uit dat ik slippers gevaarlijk vind; dat je er makkelijker mee kunt vallen, kinderen op de achterkant kunnen gaan staan en dat er scholen zijn waar slippers bij jonge kinderen zelfs verboden zijn op school.

‘Maar ik ga vandaag helemaal niet rennen,’ probeert hij weer. ‘Dat weet ik lieverd, maar toch vind ik het veiliger als je je sandalen aan doet. En als je vanmiddag thuis komt kun je je slippers aan’. Terwijl ik dat zeg loop ik de trap af naar beneden en begint mijn zoon zich aan te kleden.

Beneden schieten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Waarom mag hij eigenlijk zijn slippers niet aan? Waarom leg ik hem die beperking op? Kan ik hem niet beter zelf laten voelen en ervaren dat slippers helemaal niet handig zijn? Hmm, maar dan zou ik nu toe moeten gaan geven. Dan heb ik eerst vier keer ‘nee’ gezegd en dan zou ik nu ‘ja’ gaan zeggen. Ik ging ook wel erg kort door de bocht, doordat ik niet zo lekker uit bed ben gestapt en hij krijgt daar nu mee te maken.

En dan komt hij naar beneden. ‘Mama, ik vraag het je nog één keer. Mag ik vandaag alsjeblieft mijn slippers aan?’ ‘Lieverd luister. Jij wil je slippers aan en ik wil dat niet. Jij zegt ja en ik zeg nee. Hier gaan wij niet uit komen samen. Tenzij ik ‘ja’ zeg. Maar ik vind jouw veiligheid belangrijk en jij vindt koele voeten belangrijk. Weet je wat: doe wat voor jou goed voelt’. En daarmee hoop ik de discussie beëindigd te hebben.

Even later staat hij met zijn sandalen aan zijn tanden te poetsen. ‘Hé, ik zie dat je voor je sandalen gekozen hebt, hoe komt dat?’ ‘Omdat ik het ook belangrijk vind dat ik veilig ben’.

Ik vraag me af of dit een eerlijk of een wenselijk antwoord was. Kiest hij werkelijk voor de veiligheid of kiest hij er voor om zijn moeder tevreden te stellen? Ik hoop voor het eerste, want het zet mij weer flink aan het denken over hoe bepalend ik als moeder zojuist was. Al weet ik ook echt wel dat dat vooral met mezelf te maken had en hij me daar weer even flink op spiegelde.

Nicole Wouters is leraar op basisschool Klinkers in Tilburg. Op haar website Juffrouw Mama schrijft ze over haar rollen als moeder en als juf.