Na 38 jaar: als kletsende klasgenoten onderwijsprofessionals geworden blijken

29 augustus 2014

Een stem uit een ver verleden: ‘Zat ik naast deze @lauraloupatty op het Christelijk te Zeist, veel kletsen en nooit opletten?’ Niet veel later leidt Werkplaats-leerkracht Laura Loupatty haar oud-klasgenoot rond over het schoolterrein. 38 jaar zijn verstreken, maar de draad is meteen weer opgepakt. Vooral ook omdat deze twee kletsende rebellen van weleer allebei een carrièrepad gekozen hebben dat hen dichtbij het onderwijs gehouden heeft. ‘We kletsen weer veel, maar nu over maatwerk, thuiszitters, passend onderwijs. En het belangrijkste: “waar wordt het kind nog gezien?”’

Vandaag – op mijn vrije dag – ga ik koffie drinken met een oud-klasgenoot, na 38 jaar. Via Twitter kwam zij mij op het spoor: ‘Zat ik naast deze @lauraloupatty van de Werkplaats op het Christelijk te Zeist, veel kletsen en nooit opletten?’

Als we elkaar zien moeten we meteen vreselijk lachen en bij de eerste kop koffie pakken we na 38 jaar de draad gewoon weer op. We zijn beiden met het onderwijs bezig. Ik als leerkracht en zij als onderwijsjurist. Wie had dat ooit gedacht, vroeger altijd kletsend in de schoolbanken, niet goed passend in wat wij ervoeren als een veel te strak ‘regime’?

Het is nog steeds veel kletsen, maar nu over maatwerk, thuiszitters, passend onderwijs, de eindeloze strijd, het thuisfront, over waar ouders tegenaan lopen. En het belangrijkste: ‘waar wordt het kind nog gezien?’

Ruim twee uur later lopen we het terrein van de Werkplaats op. De zomer is zojuist begonnen, de bloemen staan in bloei. Voor ons ligt het Kleutergebouw. We volgen het paadje en lopen langs de kleutergymzaal, waar vakleerkracht Nicole aan het dansen is. “Dat stuk is nieuw....” Ik wijs naar de Ronding. De siësta (lange pauze) is net begonnen.

‘Hé Lau!’ Leerlinge Ennie komt aangerend en begint enthousiast te vertellen. ‘Ik heb mijn werkstukpresentatie toch maar gedaan en het ging héél erg goed. Betty zei dat als ze mij een cijfer moest geven het een 9 zou zijn.’
‘Wat goed, Ennie’, antwoord ik. Ennie vertelt als een wervelwind: ‘En weet je wat zo irritant is nou?’ Ze lacht en gaat voor ons staan. ‘Want mijn moeder vindt… Ohhh...’ Ze slaat haar handen voor haar gezicht.
Ze richt zich tot Kat, mijn gast: ‘Ja want ik ben half Grieks... en dan zegt mijn moeder...’
‘Ouders’, zeggen mijn oud-klasgenoot en ik bijna tegelijkertijd tegen Ennie. ‘Ik mail wel naar je moeder’, lach ik en we lopen de Ronding in.

Nouk en Evelien zitten in de startgroep te kaarten. ‘Soms is het voor één van mijn leerlingen prettig om binnen te blijven, vaak is daar een reden voor, maar niet altijd, hoor’, leg ik uit. Kat stelt zich voor aan de twee kaarters. ‘Wij hebben vroeger bij elkaar in de klas gezeten. En we zaten altijd te kletsen.’ ‘Hmm.... heel herkenbaar’, zegt Nouk met een brede grijns op haar gezicht.

Ik laat de stilwerkruimte zien, de ‘vogelhuisjes’ op de vloer en de ‘kantoortjes’ in mijn startgroep. Ondertussen is Kat begonnen met het maken van foto’s. ‘De oplossingen zijn soms zo simpel’, zegt ze. We lopen van 7/8 naar 5/6, naar het atelier en de keuken, over het kleuterplein het Kleutergebouw in, langs de tuinen, de kinderboerderij, het grote plein op en bij 3/4 gaan we weer naar binnen.

Een half uur later staan we buiten te kletsen over de Werkplaats, over communicatie, transparantheid, over hoe het anders kan. En dát het anders kan. Dat het anders móet. Lees verder…

Laura Loupatty

Laura is naast bovenbouwleerkracht op Basisschool DeWerkplaats in Bilthoven, ook tekstschrijver, songwriter en frequent edublogger